مقاله حاضر به منظور بررسی درد و رنج و گله و شکوه در دیوان شیخ آذری، به شیوه کتاخانهای نوشته شده است و یافتههای پژوهش به شکل توصیفی - تحلیلی ارائه شدهاند. بث الشکوری، درد دل و شکایت کردن از رخدادهای دردناک زندگی است. از آنجایی که بخشی از مضامین دیوان اشعار شیخ آذری به موضوع درد و رنج، شکوه و گلایه اختصاص داده شده است، شناخت این جنبه از شخصیت این شاعر و بررسی انواع این شکوهها و درد و رنج، جلوههای پنهان این شاعر را آشکار می سازد. برخی از دردها، در اشعار او درد فردی است و شاعر تلاش دارد تا دیگران را از احوال خود باخبر سازد، برخی دیگر نیز، رنج اجتماعی را شامل می شود. علاوه بر این، او گاه از بخت و طالع نامیمون گله دارد و گاهی از رنج غربت در گداز است. بیش از همهی این دردهای مذکور، این جور، بی وفایی و فراق یار است که او را می آزارد و در رنج می دارد، و از آنجایی که عشق و مفلسی با هم عجین شدهاند درد فقر نیز مزید بر علت شده و دیگر این فقر مایه مباهات و افتخار او نیست. به طور کلی رنج در غزلیات او نمود فراوان دارد و از تاثرات قلبی او نشات می گیرد، و یکی از مضامین مسلط در اشعار اوبه شمار می آید.
ترجمه
پديدآور
آسیه ذبیح نیا عمران
عنوان قراردادی
عنوان قراردادي
بث الشکوری در دیوان شیخ آذری
عنوان روی جلد
اطلاعات گونه گون
موج دریای معرفت
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )