بررسی میزان فرسودگی شغلی در دستیاران ارتوپدی شاغل در دانشگاه های شهر تهران در سال 1399
نام عام مواد
[پایان نامه]
نام نخستين پديدآور
نیما فتحی
وضعیت نشر و پخش و غیره
نام ناشر، پخش کننده و غيره
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
تاریخ نشرو بخش و غیره
۱۴۰۱
مشخصات ظاهری
نام خاص و کميت اثر
۴۲ص
یادداشتهای مربوط به پایان نامه ها
جزئيات پايان نامه و نوع درجه آن
دکترای پزشکی عمومی
زمان اعطا مدرک
۱۴۰۱/۰۳/۰۵
یادداشتهای مربوط به خلاصه یا چکیده
متن يادداشت
فرسودگی شغلی یک سندرم شامل خستگی عاطفی و روانی ناشی از زندگی حرفه ای فرد میباشد که به عنوان نشانگر تحلیل قوای جسمانی و روانی نیز شناخته شده است .علت اصلی این سندرم تخلیه انرژی فرد است که خود را به شکل خستگی احساسی و هیجانی ، مسخ شخصیت ، کاهش احساس موفقیت ، کاهش انرژی و خستگی جسمی و ذهنی نشان می دهد.تحصیل در دوره دکتری تخصصی (دستیاری) همراه با تعداد کشیک زیاد ،ساعات زیاد مطالعه ، مسئولیت سنگین حرفه ای ، محیط پراسترس بیمارستان ، پاسخگو بودن در برابر بیماران و همکاران ، حجم کاری بالا ، اختیار تصمیم گیری پایین ،درآمد پایین و عدم تعادل بین کارو خانواده شرایط را برای اضطراب و خستگی روحی فرد فراهم می کند. در نتیجه این افراد مستعد ابتلا به فرسودگی شغلی می باشند . هدف از این پژوهش بررسی میزان فرسودگی شغلی در دستیاران رشته ارتوپدی بود تا بتواند میزان رضایت دستیاران از شرایط شغلی و احتمال مواجهه آنها با فرسودگی شغلی را در اختیار ما قرار دهد تا بتوانیم با توجه به امکانات در دسترس در صدد بهبود این شرایط جهت بهبود شرایط شغلی آنها و متعاقبا بهبود ارائه خدمت به بیماران باشیم. روش اجرا: یک مطالعه مقطعی طراحی شد. با مراجعه به بیمارستان های اموزشی دانشگاه های علوم پزشکی تهران دستیاران شاغل در رشته ارتوپدی مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار های مورد استفاده پرسشنامه MBI (پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ) و پرسشنامه دموگرافیکی از پیش تهیه شده توسط محقق بود. نتایج بین گروه های مختلف از نظر سن، تعداد کشیک، و سال دستیاری مقایسه شد. در نهایت اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار SPSS تحلیل شد. نتایج: در این مطالعه مجموعا 90 نفر با میانه سنی 27(محدوده بین رنجی 4) و میانه تعداد کشیک ماهانه 10 (محدوده بین رنجی 10) شرکت نمودند. از میان 90 رزیدنت، 39(43.3%) رزیدنت در مقطع سال یک، 18 (20%) رزیدنت در مقطع سال دو، 18 (20%) رزیدنت در مقطع سال سه، 15 (16.6%)رزیدنت در مقطع سال چهار بودند. شیوع کلی فرسودگی شغلی 67% بود و میانگین نمره زیر گروه های تحلیل عاطفی، مسخ شخصیت، و عدم موفقیت فردی پرسشنامه به ترتیب 29.6 (انحراف معیار 7.3)، 10.7 (انحراف معیار 3.5)، و 14.5 (انحراف معیار 4.5) بود. بیشترین میزان فرسودگی شغلی مربوط به رزیدنت های سال 1، سنین زیر 27 سال و تعداد کشیک بالای 14 در ماه بود. گروه های ذکر شده در زیر سازه تحلیل عاطفی به طور معنادار متفاوت بودند (P-Value=0.000). این در حالی است که در زیر سازه های مسخ شخصیت و عدم موفقیت فردی، تفاوت معناداری میان گروه ها وجود نداشت (P-Value>0.05). بحث و نتیجه گیری: فرسودگی شغلی رزیدنت های ارتوپدی در سال اول و باتوجه به تعداد بالای کشیک ها، زیاد است و نیازمند توجه است. وجود شرایطی همچون پاندمی کووید-19 اهمیت این مسئله را دوچندان می نماید. مطالعات آینده در سایر نقاط کشور و جهان برای بررسی دقیق تر این موضوع کمک کننده است.
موضوع (اسم عام یاعبارت اسمی عام)
موضوع مستند نشده
فرسودگی شغلی
موضوع مستند نشده
دستیاران ارتوپدی
موضوع مستند نشده
شهر تهران
موضوع مستند نشده
مسخ شخصیت
موضوع مستند نشده
خستگی شغلی
موضوع مستند نشده
تعداد کشیک
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )