بررسی میزان فرسودگی شغلی در دستیاران ارتوپدی شاغل در دانشگاه های شهر تهران در سال 1399
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
نیما فتحی
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۴۰۱
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۴۲ص
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکترای پزشکی عمومی
Date of degree
۱۴۰۱/۰۳/۰۵
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
فرسودگی شغلی یک سندرم شامل خستگی عاطفی و روانی ناشی از زندگی حرفه ای فرد میباشد که به عنوان نشانگر تحلیل قوای جسمانی و روانی نیز شناخته شده است .علت اصلی این سندرم تخلیه انرژی فرد است که خود را به شکل خستگی احساسی و هیجانی ، مسخ شخصیت ، کاهش احساس موفقیت ، کاهش انرژی و خستگی جسمی و ذهنی نشان می دهد.تحصیل در دوره دکتری تخصصی (دستیاری) همراه با تعداد کشیک زیاد ،ساعات زیاد مطالعه ، مسئولیت سنگین حرفه ای ، محیط پراسترس بیمارستان ، پاسخگو بودن در برابر بیماران و همکاران ، حجم کاری بالا ، اختیار تصمیم گیری پایین ،درآمد پایین و عدم تعادل بین کارو خانواده شرایط را برای اضطراب و خستگی روحی فرد فراهم می کند. در نتیجه این افراد مستعد ابتلا به فرسودگی شغلی می باشند . هدف از این پژوهش بررسی میزان فرسودگی شغلی در دستیاران رشته ارتوپدی بود تا بتواند میزان رضایت دستیاران از شرایط شغلی و احتمال مواجهه آنها با فرسودگی شغلی را در اختیار ما قرار دهد تا بتوانیم با توجه به امکانات در دسترس در صدد بهبود این شرایط جهت بهبود شرایط شغلی آنها و متعاقبا بهبود ارائه خدمت به بیماران باشیم. روش اجرا: یک مطالعه مقطعی طراحی شد. با مراجعه به بیمارستان های اموزشی دانشگاه های علوم پزشکی تهران دستیاران شاغل در رشته ارتوپدی مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار های مورد استفاده پرسشنامه MBI (پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ) و پرسشنامه دموگرافیکی از پیش تهیه شده توسط محقق بود. نتایج بین گروه های مختلف از نظر سن، تعداد کشیک، و سال دستیاری مقایسه شد. در نهایت اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار SPSS تحلیل شد. نتایج: در این مطالعه مجموعا 90 نفر با میانه سنی 27(محدوده بین رنجی 4) و میانه تعداد کشیک ماهانه 10 (محدوده بین رنجی 10) شرکت نمودند. از میان 90 رزیدنت، 39(43.3%) رزیدنت در مقطع سال یک، 18 (20%) رزیدنت در مقطع سال دو، 18 (20%) رزیدنت در مقطع سال سه، 15 (16.6%)رزیدنت در مقطع سال چهار بودند. شیوع کلی فرسودگی شغلی 67% بود و میانگین نمره زیر گروه های تحلیل عاطفی، مسخ شخصیت، و عدم موفقیت فردی پرسشنامه به ترتیب 29.6 (انحراف معیار 7.3)، 10.7 (انحراف معیار 3.5)، و 14.5 (انحراف معیار 4.5) بود. بیشترین میزان فرسودگی شغلی مربوط به رزیدنت های سال 1، سنین زیر 27 سال و تعداد کشیک بالای 14 در ماه بود. گروه های ذکر شده در زیر سازه تحلیل عاطفی به طور معنادار متفاوت بودند (P-Value=0.000). این در حالی است که در زیر سازه های مسخ شخصیت و عدم موفقیت فردی، تفاوت معناداری میان گروه ها وجود نداشت (P-Value>0.05). بحث و نتیجه گیری: فرسودگی شغلی رزیدنت های ارتوپدی در سال اول و باتوجه به تعداد بالای کشیک ها، زیاد است و نیازمند توجه است. وجود شرایطی همچون پاندمی کووید-19 اهمیت این مسئله را دوچندان می نماید. مطالعات آینده در سایر نقاط کشور و جهان برای بررسی دقیق تر این موضوع کمک کننده است.