بررسی تعداد CD19 + CD24 hi CD38 hi regulatory B cells سطح سرمی و بیان سایتوکاین های تنظیمی IL-10 و TGF-B در بیماران پیوند کلیه و ارتباط آن با رد پیوند به واسطه آنتی بادی
[پایان نامه]
سعیده صالحی
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
۱۳۹۹
۱۵۶ص
جدول،نمودار
سی دی
کارشناسی ارشد
ایمونولوژی
۲۰
تعادل بین پاسخهای التهابی و ضد التهابی سیستم ایمنی تعیینکننده سرنوشت بافت پیوندی میباشد. در این پژوهش، درصد و تعداد سلولهای B تنظیمی نابالغ (CD19+CD24hiCD38hi immature Transitional regulatory B cells) و نیز میزان بیانژن و پروتئین سایتوکاینهای تنظیمیIL-10 و TGF-β در سه گروه از جمله بیماران پیوند شده دچار رد پیوند بهواسطه آنتیبادی (36 نفر)، بیماران پیوند شده دارای شرایط ثابت Stable): 36 نفر) و نیز افراد سالم (18 نفر) مورد بررسی قرار گرفت.روشاجرا: سلولهای تکهستهای خون محیطی (PBMCs) از بیماران پیوند شده Stable (36 نفر)، بيماران مبتلا به رد پیوند بهواسطه آنتیبادی (36 نفر) و افراد سالم (18 نفر) جداسازی شد. فلوسایتومتری بر اساس مارکرهای سطحی CD19، CD24 و CD38 انجام شد. سطح سرمی و بیانژن سایتوکاین های IL-10 و TGF-β با استفاده از ELISA و Real Time PCR سنجیده شد. تحلیلهایآماری با نرمافزار STATA انجام شده و شیوه گزارش دادهها مبتنیبر گایدلاین SAMPL میباشد. اشکال گرافیکی با نرمافزارهای PRISM و MedCalc ترسیم شدهاند. آستانه معنیداری 0.05در نظر گرفته شده است.یافتهها: درصد سلولهاي B تنظیمی نابالغ در بيماران دچار رد پیوند بهواسطه آنتیبادی (%98/0) در مقایسه با گیرندگان Stable (%81/2) و افراد سالم (%4.03) بهطور معنیداری کاهش یافته بود (به ترتيب P=0.001 و P<0.001). تعداد کل لنفوسیتها، سلولهای B در گردش، سلولهای B خاطره و سلولهای B بالغ تفاوت معنیداری بین گروهها نشان ندادند. mRNA مربوط بهTGF-β در بیماران دچار رد پیوند بهواسطه آنتیبادی نسبت به بیماران گروه Stable سه برابر افزایش نشان داد (P< 0.001)؛ درحالیکه تغییر قابلتوجهی در سطح پروتئین آن مشاهده نشد. بهعلاوه گیرندگان پیوند کلیه که بهمدت طولانی (بیش از 5 سال) بافت پیوندی را حفظ کرده بودند، سطح سرمی IL-10 بالاتری داشتند؛ درحالیکه میزان mRNA آن مشابه گیرندگان پیوند کلیه دارای بقای کوتاهمدت بافت پیوندی (کمتر از پنج سال) بود.نتیجهگیری: به نظر مي رسد سلولهاي B تنظیمی نابالغ ميتوانند يك تنظيمكننده مهم پاسخ سيستم ايمني محسوب شده و در تعيين سرنوشت نهایی بافت پيوندی نقش مهمي دارند. بهعلاوه سایتوکاینهای سرکوبکننده ایمنی IL-10 و TGF-β ممکن است بهصورت یک شمشیر دولبه عمل نموده و اثرات حفاظتکننده یا آسیبزایی را در برابر بافت پیوندی ایجاد کنند.