کتابنامه: ص ۶۱۱ - ۹۱۱؛ همچنین به صورت زیر نویس
ژوهشگر عمدهترین مضامین و اندیشههای مشترک عرفانی امام خمینی، حافظ و مولانا را شامل مقامات از جمله: توبه، زهد، صبر، توکل، فقر، رضا و نیز حالات عرفانی که شامل: مراقبه، خوف، رجا، محبت و عشق است مقایسه کرده است. در ضمن کار پارهای از اصطلاحات عرفانی نظیر: عهد الست، بار امانت وحدت وجود، تجلیات حق، پیر، انسان کامل، ذکر و فکر، مکاشفه، شطح، رند، خرابات، حجاب، جبر و اختیار نیز شرح داده شده است. بنا براین پژوهنده با مراجعه به آثار امام خمینی، مولوی و حافظ و شروحی که بر این آثار نگاشته شده است، فرازهایی از اندیشههای ناب عرفانی آنها را تدوین نموده است. پژوهنده به این نتیجه رسده است که در باب مقامات، حالات و اصطلاحات عرفانی هر سه آرای مشترکی دارند. از جمله تفاوتهایی که در عقاید آنها مشاهده گردید. این است که حافظ در بحث مقام زهد و توبه آنها را خاص زاهدان و عابدان میداند، نه سالکان عاشق. در بحث جبر و اختیار حافظ عقیدهای نسبتا جبرگرایانه دارد هر چند گرایش وی به اختیار نیز محسوس است. دیگر آن که عرفان حافظ فردی، عرفان مولوی اجتماعی و لکن عرفان امام فراتر از اجتماع میباشد. به گونهای که رهبری ملتی را در پرتو عرفانش بر عهده گرفته است
هماندیشیهای عارفانه امام خمینی (ره) با حافظ و مولانا