در این مقاله، نویسنده با تاکید بر گسترش بیسابقه زبان انگلیسی متعاقب پدیده جهانی شدن، تاثیر آن بر جنبههای گوناگون زندگی در جوامعی چون ایران را قابل تامل می داند و این مساله را چالش جدیدی برای کشورهای غیرانگلیسی زبان ارزیابی می نماید. نگارنده با بررسی تجربه دیگر کشورهای آسیایی در این رابطه، این سوال را مطرح می کند که سیاست زبانی ایران، در این رابطه، چه نقشی را ایفا می کند؟ و چگونه دولت ایران توانسته یا می تواند ساختار هویت فرهنگی - ملی خود را حفظ کند و همزمان به یک زبان خارجی که حاوی ارزشها، فرهنگ ها و سنتهای متفاوتی است، اجازه عرض اندام ایران دو پیشرفت دهد؟ فرضیه پژوهشگر این است که سیاستهای کلی نظام جمهوری اسلامی ایران در خصوص جهانی شدن، در عرصه فرهنگ و در مدار ملی، حکایت از آن دارد که باید به زبان خارجی به عنوان مهارت مورد نیاز و نه عامل هویت برانداز نظر داشت. از این رو، کاربرد آن در جامعه باید به گونهای مهار شود که هویت ملی به مخاطره نیفتد. با نظر به اینکه مدیریت یا سیاست زبان، شکلی از دخالت زبانی است که در سطح ملی در خصوص اولویتهای زبان تصمیم می گیرد و ناگزیر از تکیه بر ایدئولوژیهای زبانی به عنوان باورهای زیربنایی میباشد، در پژوهش حاضر بر برنامهریزی صریح و دقیق زبانی و بر ارزشهای فرهنگی - اسلامی و نیز بر نقش ابزاری زبان انگلیسی به عنوان زبان میانجی، با نگاهی به تجربه دیگر کشورها، تاکید و در این خصوص راهکارهایی پیشنهاد شده است.
ترجمه
پديدآور
طاهره احمدیپور
عنوان قراردادی
عنوان قراردادي
سیاست زبانی در روند جهانی شدن: با نگاهی به ایران
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )