شهر سوخته، از مهمترین محوطههای باستانی جنوب شرق ایران، در ۵۷ کیلومتری جنوب شهر زابل قرار دارد. سابقه کاوشهای باستانشناختی در این شهر به پیش از سی فصل میرسد و به ۲ دوره مجزا تقسیم می شود. دوره کاوشهای پیش از انقلاب گروه ایتالیایی از موسسه ایزمئو به سرپرستی مائوریتزیو توزی و دوره جدید از سال ۱۳۷۶ به سرپرستی سید منصور سیدسجادی از سازمان میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری کشور در این مقاله به بررسی کلی تاثیر اجتماعی - فرهنگی کاوشهای میدانی پرداخته و بر اساس بحثهای مطرح شده از کاوشهای جدی شهر سوخته نمونههایی اوردهایم. به این منظور تاثیرات اجتماعی را به دو دسته سیاسی - اجتماعی و فرهنگی - اجتماعی تقسیم کرده و ضمن تحلیل فعالیتهای باستان شناختی در کشورهای عربی خلیجفارس، دریای عمان و آسیای مرکزی در جهت اجرای سیاستهای فرهنگی دولتهای منطقه به ویژه ایجاد هویت ملی جدید و کاهش نقش قومیتهای دیگر از طریق جهتدهی کاوشها و مواردی از این دست، به نقش متقابل و رودرروی این فعالیتها در ایران توجه و راهکارهای بهره بردن ایران را از این الگوها به قصد اهداف فرهنگی بررسی کردهایم. محورهای اصلی این گفتار عبارت است الف) باستانشناسی و همگرایی ملی ب) باستان شناس و وحدت قومی ، پ) باستانشناسی و مسئله نامها ، ت) باستانشناسی و تمامیت ارضی . محور دوم مقاله بررسی برآیند فرهنگی - اجتماعی فعالیتهای باستانشناسی و محورهای آن عبارت است از الف) باستانشناسی و اشتغال (دائم و فصلی) ، ب) باستانشناسی و توسعه منطقهای ، پ) باستانشناسی و اقتصاد وابسته ت)باستانشناسی و سرمایهگذاری . بخش پایانی این مقاله به بررسی تاثیر منفی کاوشهای باستانشناختی از قبیل رشد روحیه ملیگرایی مفرط، رشد احساسات نژادپرستانه، تخریب اموال و آثار فرهنگی در واکنش به ملیگرایی یک بعدی و مسائلی از این دشت اختصاص دارد.