مقایسه رضایت از درمان دیفن سیپرون و توفاسیتینیب در بیماران مبتلا به آلوپسی آره آتا در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان رازی سال ۱۴۰۰-۱۴۰۱
نام عام مواد
[پایان نامه]
نام نخستين پديدآور
حسین هادی تبار
وضعیت نشر و پخش و غیره
نام ناشر، پخش کننده و غيره
دانشگاه علوم پرشکی تهران، دانشکده پزشکی
تاریخ نشرو بخش و غیره
۱۴۰۱
مشخصات ظاهری
نام خاص و کميت اثر
۵۸ص.
یادداشتهای مربوط به پایان نامه ها
جزئيات پايان نامه و نوع درجه آن
دکتری پزشکی عمومی
زمان اعطا مدرک
۱۴۰۱/۰۸/۲۲
امتياز متن
۱۸
یادداشتهای مربوط به خلاصه یا چکیده
متن يادداشت
مقدمه: در این مطالعه، میزان رضایت بیماران از درمان در دو گروه بیماران که با دیفن سیپرون (DPCP) و توفاسیتینیب مورد درمان قرار گرفته بودند مقایسه شد.روش کار: با تهیه پرسشنامه ای که حاوی اطلاعاتی از قبیل: نوع درمان دریافتی (توفاسیتینیب یا دیفن سیپرون) و بررسی سن، جنس، تیپ بیماری و سطح درگیری آن، درگیری های جانبی، مدت زمان درگیری، وضعیت تحصیلی، سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری و سایر بیماری هایی خود ایمنی میباشد و نهایتا سنجش رضایت بیمار از درمانی که دریافت کرده به جمع آوری اطلاعات از بیماران مراجعه کننده به درمانگاه آلوپسی بیمارستان رازی در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ پرداختیم.نتايج: در مجموع ۱۲۰ بیمار ( ۶۰ بیمار در گروه DPCP و ۶۰ بیمار در گروه توفاسیتینیب) مبتلا به آلوپسی آرئاتا (AA) در این مطالعه وارد شدند. بیماران در دو گروه درمانی تفاوت معنی داری برحسب سن، جنس، تحصیلات، بیماری های خودایمنی، نوع بیماری، طول مدت بیماری و طول مدت دارودرمانی نداشتند. در عین حال، نمره ی SALT پایان درمان به طورمعنی داری در گروه DPCP نسبت به توفاسیتینیب بیشتر بود (p=0.048). در زیر مقیاس اثر بخشی، میزان رضایت بیماران در گروه DPCP ۴۰ از ۱۰۰ و در گروه توفاسیتینیب ۸۰ از ۱۰۰ بود (p<0.001). در زیر مقیاس اثرات جانبی، میزان رضایت بیماران در گروه DPCP ۷۸ از ۱۰۰ و در گروه توفاسیتینیب ۹۲ از ۱۰۰ بود (p<0.001). در زیر مقیاس آسودگی مصرف، میزان رضایت بیماران در گروه DPCP ۶۶ از ۱۰۰ و در گروه توفاسیتینیب ۸۹ از ۱۰۰ بود (p<0.001). در زیر مقیاس رضایت مندی، میزان رضایت بیماران در گروه DPCP ۵۱ از ۱۰۰ و در گروه توفاسیتینیب ۸۷ از ۱۰۰ بود (p<0.001). نمره ی کلی رضایت بیماران در گروه DPCP ۲۳۵ از ۴۰۰ و در گروه توفاسیتینیب ۳۵۰ از ۴۰۰ بود (p<0.001). نتایج نشان داد که در گروه DPCP نمره ی حیطه ی رضایت مندی به طور معنی داری در زنان نسبت به مردان بیشتر بود (p=0.012). در عین حال سایر نمرات رضایت از درمان بین مردان و زنان تفاوت معنی داری نداشتند. در گروه DPCP، پاسخ به درمان به طور معنی داری با رضایت درمان در حیطه ی اثربخشی (p=0.002)، رضایت مندی (p=0.001) و نمره ی کلی (p=0.001) در ارتباط بود، به طوری که میزان رضایت در بیماران با پاسخ درمانی به طور معنی داری نسبت به افراد با عدم پاسخ به درمان بیشتر بود. در گروه DPCP، میزان اسودگی مصرف در بیماران با تحصیلات دیپلم و فوق دیپلم نسبت به بیماران با تحصیلات زیردیپلم و تحصیلات دانشگاهی کمتر بود (p=0.039). در عین حال، سایر حیطه ی های رضایت از درمان با تحصیلات ارتباط معنی داری نداشتند. در گروه توفاسیتینیب ارتباط معکوس و معنی داری بین طول مدت درمان با توفاسیتینیب و نمره ی حیطه ی اثرات جانبی (correlation coefficient = -0.273, p=0.035) و ارتباط مستقیم و معنی داری بین طول مدت درمان با توفاسیتینیب و نمره ی حیطه ی رضایتمندی (correlation coefficient = 0.325, p=0.011) وجود داشت. در عین حال، در گروه DPCP ارتباط معنی داری بین مدت زمان دارودرمانی و میزان رضایت از درمان وجود نداشت. در عین حال، در هیچ کدام از گروه DPCP و توفاسیتینیب ارتباط معنی داری بین میزان رضایت از درمان و سن، نمره ی SALT پایان درمان، تایپ بیماری، وجود بیماری خودایمنی زمینه ای، مدت زمان بیماری وجود نداشت. نتيجه گيري: در مجموع نتایج این مطالعه نشان داد که میزان رضایت از درمان در بیماران تحت درمان با توفاسیتینیب به طور معنی داری بیشتر از بیماران تحت درمان با DPCP است. همچنین، نشان دادیم که جنسیت، پاسخ به درمان، سطح تحصیلات و طول مدت دارودرمانی از فاکتور های موثر بر رضایت از درمان هستند. مطالعات با حجم نمونه ی بیشتر می توانند نتایج این مطالعه را بررسی کنند.
موضوع (اسم عام یاعبارت اسمی عام)
موضوع مستند نشده
دیفن سپرون
موضوع مستند نشده
توفاسیتینیب
موضوع مستند نشده
رضایت از درمان
موضوع مستند نشده
آلوپسی آره آتا
موضوع مستند نشده
DPCP
موضوع مستند نشده
tofacitinib
موضوع مستند نشده
treatment satisfaction
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )