ز آنجایی که رضا و غضب الهی از صفات فعلیه الهی است و در میان آیات و روایات و شروح آنها و بحث های کلامی مطالبی در ذیل آن بیان شده، این رساله بر آن است تا با مرور در آیات و احادیث و کتب کلامی به درک معنای صحیح آن نائل آید. در فصل اول (کلیات و مفاهیم) به معناشناسی واژگان رضا و غضب پرداختیم. در فصل دوم (رضای الهی در آیات و روایات) و همچنین در فصل سوم (غضب الهی در آیات و روایات) به بیان آیات و تفاسیر و روایات و شروح ذیل آن اشاره شده و در پایان فصل سوم آفت های فکری در درک صفات رضا و غضب مطرح شده است.در این پایان نامه معلوم گشت: ملاک رضایت الهی ایمان و عمل صالح است و رضا و غضب به عنوان دو صفت الهی از اوصاف فعلیه به شمار میرود که از فعل خدا منتزع میشوند. وصف خدا به غضب و رضا، از باب مجاز است و مراد از آن ثواب و عقاب است. در خداوند دوستی و خشنودی وجود دارد اما نه به این معنا که منفعل شده و رقت و نرم دلی در او به وجود آید. ملاکی که در تفسیر این دو صفت (رضا، غضب) میتوان به دست داد این است که، رضا و غضب در مخلوقات مثل انسان متکی به یک مبد╬ و یک غایت است. اما رضا و غضب را وقتی به خدا نسبت میدهیم نظرمان فقط به غایت است، و توجهی به مبد╬ آن نداریم. ملاک دیگری که در برخی روایات به آن اشاره شده این است که خدا خودش رضا و غضب ندارد، بلکه اولیایی دارد که رضا و غضب آن اولیا، را رضا و غضب خودش حساب میکند. نکت پایانی اینکه در نسبت دادن رضا و غضب به خدا بعضی گرفتار تشبیه شدند و گفتند که تفاوت اساسی بین اوصاف خدا و اوصاف مخلوقات نیست و معنای واحد و مشترکی از آن فهمیدهاند در مقابل گروهی دیگر (جهمیه) انتساب (رضا و غضب) را به خدا نفی کردهاند و گفتند که اطلاق صفاتی که بر اشیا و انسانها اطلاق میگردد، بر خداوند جایز نیست.کلید واژهها: رضای الهی، غضب الهی، انتقام الهی، صفات فعلیه، تغیر و انفعال