مبانی فقهی، حقوقی جرم انگاری جرائم در حکم محاربه و مصادیق آن
نام عام مواد
[پایان نامه]
نام نخستين پديدآور
/ سید محمد محسن جلالی حسینی
نام ساير پديدآوران
؛ استاد راهنما: مرتضی چیت سازیان
وضعیت نشر و پخش و غیره
نام ناشر، پخش کننده و غيره
: دانشگاه قرآن و حدیث (پردیس تهران)
تاریخ نشرو بخش و غیره
، ۱۳۹۴
مشخصات ظاهری
نام خاص و کميت اثر
۱۰۴ ص
یادداشتهای مربوط به نشر، بخش و غیره
متن يادداشت
چاپی
یادداشتهای مربوط به کتابنامه ، واژه نامه و نمایه های داخل اثر
متن يادداشت
کتابنامه: ص. ۱۰۰ - ۱۰۴؛ همچنین به صورت زیرنویس
یادداشتهای مربوط به پایان نامه ها
جزئيات پايان نامه و نوع درجه آن
کارشناسی ارشد
نظم درجات
فقه و مبانی حقوق اسلامی
زمان اعطا مدرک
۱۳۹۳/۰۶/۱۴
امتياز متن
۱۶/۵
یادداشتهای مربوط به خلاصه یا چکیده
متن يادداشت
چکیده: دستیابی به سعادت تضمین شده از سوی خداوند، در حیات دنیوی و اخروی، مستلزم پایبندی به دین و دینداری نمودن صحیح و شایسته میباشد و این امر در گرو شناخت آسیبها و آفتهایی است که دینداری را از مسیر اصلیاش منحرف مینماید. شناخت آسیبهای دینداری موجب میشود تا ضمن پیشگیری از گرفتار شدن بدانها، در صورت ابتلا، در جهت رفع آنها اقدام گردد. قطعاً بهترین منبع برای شناسایی مسیر صحیح دینداری و آفات پیش روی آن، قرآن کریم و در کنار آن کلام ائمه (علیهم السلام)است که معرفی کنندۀ دین حق میباشند. بنابراین مسألۀ اصلی در این پژوهش این است که آسیبهای دینداری از منظر قرآن چیست؟ آموزههای دینی در سه حوزۀ اعتقادی، اخلاقی و احکام قرار دارند، که به طور کلی میتوان محتوای دین را در دو ساحتِ مباحث نظری و عملی جای داد. با توجه به این تقسیمبندی، در این پژوهش آسیبهای وارد شده به دینداری، در دو ساحت ذکر شده مورد بررسی قرار گرفته است. بنابراین آسیبهای دینداری، شامل آسیبهای دینداری در حوزۀ نظری و آسیبهای دینداری در حوزۀ عملی میباشند. در اینجا منظور از آسیبهای دینداری در حوزۀ نظری، عقاید، باورها و تصورات ناصحیحی هستند که به دینداری صدمه میزنند و عبارتند از: اعتقاد به کافی بودن محبت خدا و پیامبر و عدم عمل به فرامین آنها، اعتقاد به کفایتگری ایمان به تنهایی، انتظار بهشت بدون تحمل سختیها، بصیرت نداشتن نسبت به دین، تأثیرپذیری از وعدۀ به دوش گرفتن گناه توسط دیگری، برداشت ناصحیح از نظام ثواب و عقاب با تمنّای مغفرت الهی داشتن بدون عمل مناسب، عدم تعادل در خوف و رجاء، کمّیت گرایی در دین. به نظر میرسد اصلیترین آسیب در این حوزه، بصیرت نداشتن نسبت به دین است که سایر آسیبها نیز بدان باز گشته و از آن سرچشمه میگیرند. در این پژوهش برای عملکردهای فردی که قدم در مسیر دینداری میگذارد، سه عرصه تعریف شده است. یک عرصۀ شناخت دین، دو عرصۀ عمل به دین و سوم عرصۀ ثبات و ماندگاری در دین. بنابراین مراد از آسیبهای دینداری در حوزۀ عملکرد، اعمال و رفتارهایی هستند که به هر یک از این عرصهها صدمه میزنند.عملکردهای آسیبرسان به دینداری در عرصۀ شناخت و دریافت دین عبارتند از: ایجاد بدعت و تبعیت از آن، تأسی نکردن به الگوهای شایسته، تبعیت بی قید و شرط و کورکورانه، دریافت مسائل مربوط به دین از مسیر ناصحیح، فرقه فرقه شدن در دین، کنجکاوی در جزئیات دین که توسط شارع مسکوت واقع شده است. در این میان دریافت مسائل مربوط به دین از مسیر ناصحیح، منشأ سایر عملکردهای آسیبرسان در این بخش خواهد بود. عملکردهای آسیبرسان به دینداری در عرصۀ عمل به دین شامل: ارتکاب گناه، به تأخیر انداختن توبه، تسلیم نبودن در برابر اوامر الهی و تبعیض قائل شدن در عمل بدانها، دلسوزی نسبت به گناهکار به جای اجرای حدود و احکام دین خداوند، دنیا گرایی و ترجیح دنیا بر دین و آخرت، دینداری موسمی و مقطعی، عدم اعتدال، عمل نکردن به کتاب الهی با وجود نگهداری و قرائت آن، فراموش نمودن یاد مرگ، کندی و عدم سرعت عمل در انجام امور خیر، هواپرستی، یاری نکردن دین خدا میباشند. از مجموع عملکردهای بیان شده، ظاهراً آنچه به عنوان اصلیترین عملکرد آسیبرسان به دینداری در عرصۀ عمل به دین، میباشد، هواپرستی است که وجود سایر عملکردهای آسیبرسان در این بخش، نشأت گرفته از آن خواهد بود. عملکردهای آسیبرسان به دینداری در عرصۀ ثبات و ماندگاری در دین عبارتست از: جدیّت نداشتن و مصمم نبودن در عمل به دین، صبور نبودن در مسیر دینداری، عدم تداوم و استمرار در عمل به بایسته های دینی، مهاجرت نکردن برای نجات و حفظ دین خود. به نظر میرسد سرچشمۀ عملکردهای آسیبرسان در این عرصه، صبور نبودن در مسیر دینداری میباشد. در نتیجه ماحصل آنچه در این تحقیق پیرامون آسیبهای دینداری صورت گرفته عبارتست از: بصیرت نداشتن نسبت به دین، دریافت مسائل مربوط به دین از مسیر ناصحیح، هواپرستی و صبور نبودن در مسیر دینداری. کلیدواژه ها: دین، دینداری، آسیب شناسی دینداری، شناخت دین، عمل به دین.
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )