هدف اصلي اين مقاله ترسيم چارچوب کلي بحث روش شناسي دانش ارتباطات و نشان دادن حوزه هاي مغفول علمي آن است. در اين مقاله ابتدا به بحث چيستي روش پرداخته و تعريفي برگزيده ارائه مي شود. اين تعريف داراي دو بخش ابزار گردآوري اطلاعات و بخش فهم، توصيف و داوري نظريه است. بر اين اساس هنگامي که بايد به تعريف برگزيده از روش شناسي پرداخته شود، روش به معناي عام آن مدنظر قرار مي گيرد. بدين ترتيب در ابتدا به دوازده فن پرکاربرد در پژوهش هاي ارتباطي و مثال هايي از استفاده شان پرداخته مي شود. در ادامه اين فنون به دو گروه تقسيم مي گردند و اين کار ما را به کشف پارادايم هاي موجود در دانش ارتباطات رهنمون مي سازد. توجه به پارادايم ها، و تفاوت هاي روش شناختي آنها، ضرورت پرداختن به روش شناسي هاي موجود در ارتباطات را نشان مي دهد. متمايز کردن پنج روش شناسي تبييني (علي و آماري)، ساختارگرايانه، پديدارشناسانه، هرمنوتيکي و گفتماني و تحليل کاربرد اين روش شناسي ها در نمونه هايي از پژوهش هاي ارتباطي، در راستاي پرداختن به بخش تفهيم و تفهمي تعريف برگزيده صورت مي پذيرد. در انتها نيز به ارائه درآمدي به روش شناسي مبتني بر فلسفه اسلامي پرداخته مي شود تا به رويکرد دستوري مد نظر تعريف برگزيده از روش شناسي نيز اشاره گردد و زمينه روش شناختي براي توليد دانش ارتباطات بومي و اسلامي نيز تبيين شود.
قطعه
عنوان
فصلنامه مطالعات رسانه اي
شماره جلد
، ۶(۱۳)
تاريخ نشر
، تابستان ۱۳۹۰
توصيف ظاهري
: ص. ۱-۱۷
اصطلاحهای موضوعی کنترل نشده
اصطلاح موضوعی
روش شناسي
اصطلاح موضوعی
پارادايم
اصطلاح موضوعی
دانش ارتباطات
اصطلاح موضوعی
فنون تحقيق
اصطلاح موضوعی
روش شناسي اسلامي
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )