یکی از وظایف ذاتی وزارت امور خارجه پیگیری سیاست خارجی همسایگان خود می باشد. از سوی دیگر این وزارت خانه نیروهایی را بر اساس منشور خود به نقاط مختلف جهان اعزام می کند. تا به واسطه آنان روابط و منافع ملی و بین المللی کشور را حفظ کند سیاست خارجی ایران در دوره ی پس از انقلاب اسلامی مراحل مختلفی را پشت سر گذاشته که می توان آن را در دو مرحله مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار دهد. مرحله اول که از پیروزی انقلاب اسلامی در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ و تا تسخیر سفارت آمریکا در تهران در ۱۳ آبان ۱۳۵۸ استمرار می یابد، شامل نگرش اولیه سیاست خارجی ایران می باشد. در عین حال در این مقطع به دلیل تعارضات و اختلافات موجود در حاکمیت نظام سیاست خارجی ایران در عمل دارای رویه واحدی نبود و در زمینه های مختلف از جمله سیاست نه شرقی نه غربی، محوریت اسلام، صدور انقلاب حمایت از ملل محروم مبارزه با امپریالیسم و نحوه برخورد با نظام جهانی میان کارگزاران سیاست خارجی اتفاق نظری وجود نداشت سرانجام این تعارض در جریان تسخیر سفارت آمریکا تشدید و منجر به استعفای دولت موقت گردید. در این مقاله سعی بر انعکاس خلاصه ای از فعالیتهای برخی از اشخاص حقیقی و حقوقی موثر در محدوده زمانی حدفاصل ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ تا مرداد ۱۳۶۹ است. روش این تحقیق کتابخانه ای تاریخ شفاهی (میدانی) و تحلیل محتوی خواهد بود
TRANSLATED AS
Author
حسین روحانی صدر
UNIFORM TITLE
General Material Designation
تاریخ شفاهی فعالیتهای وزارت امور خارجه ایران پیرامون جنگ هشت ساله تحمیلی و حوادث قبل و بعد آن