گردشگری ادبی یکی از شاخههای مرتبط با توریسم فرهنگی محسوب میشود. انگیزه اصلی گردشگران در این گونه از گردشگری، بازدید از اماکم و جاذبههایی است که زندگی و آثار شاعران، هنرمندان و بزرگان عرفان و ادب را در خاطرشان تداعی میکند. گردشگران ادبی اغلب افرادی تحصیل کرده هستند که به علتهای گوناگونی چون واقعیت بخشی به تصورات ذهنی، عینت بخشی به مطالعات شخصی، اغنای حس کنجکاوی، لذت بردن از جاذبههای فرهنگی و شرکت در همایش علمی و مراسم نکو داشت، اقدام به سفر میکنند. کشور ایران در کنار جاذبههای متعدد توریستی از چشماندازهای فرهنگی و پشتوانهی ادبی غنی به عنوان بن مایهتای گردشگری ادبی، سود میجوید . زبان فارسی در طول هزران سال حیات سیاسی این سرزمین، موجودیت خود را حفظ نموده و به عنوان یکی از عناصر مقوم هویت ملی در تداوم تاریخی ایرانیان نقش موثری داشته است. مقالهی حاضر با رویکرد علمی و بهرمندی ار روش توصیفی - تحلیلی مبتی بر مطالعات کتابخانهای سعی دارد تا ضمن شناسایی قابلیتهای گردشگری ادبی در ایران، به نقش اینگونه از توریسم در تحکیم هویت ملی ایران بپردازد و راهکارهایی را در جهت توسعهی آن ارائه کن. مطالعات صورت گرفته حکایت از آن دارد که پدیدهی جهانی شدن در سده بیست و یکم، هویتها را تضعیف نموده و فرهنگهای بومی و محلی را با چالش مواجه کرده است. کشور ایران با بهرهمندی از تداوم تاریخی، غنای فرهنگی و وجود شاعران مشهور و صاحب سبک مانند فردوسی، حافظ، سعدی توان آن را دارد تا به عنوان قطب گردشگری ادبی در جهان تبدیل شود و از ظرفیتهای موجود جهت شناسایی فرهنگ والای خود به جهانیان و تحکیم هویت ملی در مواجه با جهانی شدن استفاده کند.