موزه به عنوان فرهنگ شهر و منطقه، همیشه به عنوان مهمترین شاخص ظرفیتهای فرهنگی و گردشگری منطقه مطرح است. تبریز نیز، به عنوان یکی از مهمترین شهرهای ایران در سدههای اخیر که نقش مهمی در تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی کشور داشته و به عنوان یکی از پیشگامان عرصه تحول در فرهنگ کشور مطرح است. به خصوص از دوره قاجار، این شهر به عنوان ولیعهدنشین، اهمیت بسیاری یافته است. این اهمیت دوره پهلوی به فراخور نیاز منطقه ایجاد موزهای ملی و منطقهای را در این شهر ایجاب کرد و به احداث موزه ملی آذربایجان در دوره پهلوی دوم منجر شد. این موزه، به عنوان یکی از اولین موزههای ایران، دارای آثار فرهنگی بسیار غنی از فرهنگهای منطقه و کشور در اعصار گوناگون استو موزههای جدیدی نیز در سالهای اخیر در این شهر با شتاب فزایندهای احداث و کامل شده همچون موزه قاجار، موزه سنجش، موزه شهرداری، موزه خط و کتابت و موزه تاریخ طبیعی، در این موزهها، بر اساس دید جدید موزهداران تحصل کرده سالهای اخیر به مقوله موزه و موزهداری با آخرین روشهای روز و با توجه به امکانات مادی و معنوی در دسترس، آثار فرهنگی مادی به نمایش در می آید و در مواردی خدمات پژوهشی عرضه میشود. البته این سخن در مورد تکامل موزه وموزه داری در سالهای اخیر دلیل بر کافی بودن آن نیست و با توجه به خلئی که درباره این موضوع، در سالهای جنگ و قبل و بعد از آن، وجود دارد، جا دارد در این روند تسریع و از آن حمایت مادی و معنوی شود. در این نوشتار نگارندگان بر آن هستند تا روند تحولات رخ نموده در کیفیت و کمیت موزههای این شهر را با توجه به سابقه فرهنگی غنی آن در دهههای اخیر بررسی کنند.