بررسی تأثیر خراش آندومتر با کاتتر پایپل قبل از IVF بر لانه گزینی جنین در زنان مبتلا به شکست های مکرر لانه گزینی با دلایل نامشخص
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
نگار مرادی
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۴۰۱
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۴۶ص
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکتری تخصصی
Discipline of degree
زنان و زایمان
Date of degree
۱۴۰۱/۰۷/۱۲
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
امروزه لقاح آزمایشگاهی چه به لحاظ لانه گزینی و چه به لحاظ میزان تولد زنده، پیشرفت های چشم گیری کرده است. هرچند شکست مکرر لانه گزینی که به صورت شکست لانه گزینی با دلایل نامشخص خوانده می شود، همچنان به صورت مسئله حل نشده و چالش بر انگیز باقی مانده است. به طوری که لانه گزینی تنها در 35 درصد انتقال جنین اتفاق می افتد. جهت بهبود وضعیت شکست مکرر لانه گزینی با دلایل نامشخص، روش های مختلفی استفاده می شود از جمله تجویز هپارین با وزن مولکولی پایین، پردنیزولون همراه با هپارین با وزن مولکولی پایین که هیچ کدام از آنها نتایج لقاح آزمایشگاهی را در بیمارانی که ترومبوآمبولی نداشتند، بهبود نداده است. خراش آندومتر با استفاده از بیوپسی کاتتر پایپل روشی است که برای افزایش موفقیت روش های لقاح آزمایشگاهی و کمک باروری در کشورهای مختلف پیشنهاد شده است؛ که معمولا در این روش، اندومتر قبل از لقاح آزمایشگاهی با یک کاتتر کوچک به عرض 3 میلی متر خراش داده می شود.اگرچه مطالعات مختلف به بررسی خراش اندومتر در زنان با شکست مکرر لانه گزینی با دلایل نا مشخص پرداخته اند، اما نتایج آنها ضد و نقیض گزارش شده است و هیچ مطالعه ای به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی آینده نگر به درستی به تأثیر این روش نپرداخته اند. لذا این مطالعه بر آن بوده است که طی فرآیند آینده نگر؛ تأثیر استفاده از خراش اندومتر قبل از لقاح آزمایشگاهی در بیماران مبتلا به شکست مکرر لانه گزینی با دلایل نامشخص را بررسی نموده و احتمال افزایش لانه گزینی و حاملگی را در این گروه زنان با گروه کنترل مقایسه نماید.این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی انجام شده است، بیمارانی که 2 یا تعداد بیشتری لانه گزینی ناموفق پس از لقاح آزمایشگاهی داشته و هیچ دلیل واضحی برای این شکست مکرر یافت نشده بود ،به مطالعه دعوت شدند و با استفاده از جدول تصادفی به 2 گروه کنترل و مداخله تقسیم شدند. قبل از انجام لقاح آزمایشگاهی، افراد گروه درمداخله تحت خراش اندومتر با استفاده از کاتتر پایپل طی سیکل قبل قرار گرفتند. در طی سیکل قبل، 2 خراش اندومتر در اواخر فاز فولیکولار و اواسط فاز لوتئال انجام شد و سپس در سیکل بعدی انتقال جنین فریز به تعداد مساوی برای هر گروه انجام شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که میزان لانه گزینی، حاملگی شیمیایی، حاملگی بالینی در گروه مداخله بیشتر از گروه کنترل بود. لذا می توان از این روش جهت بهبود میزان حاملگی در افراد مبتلا به شکست مکرر لانه گزینی و کاهش هزینه های مصرفی استفاده کرد.