ارزیابی اثربخشی روش درمانی نوروفیدبک در کنترل تشنج بیماران صرعی مقاوم به دارو با استفاده از fMRI
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
دنیا ابوالقاسم خواه سلماسی
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۴۰۱
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۱۲۷ص
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
کارشناسی ارشد
Discipline of degree
فناوری تصویربرداری پزشکی
Date of degree
۱۴۰۱/۰۴/۲۲
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
مقدمه: امروزه در درمان های رایج صرع، همواره به دنبال بهبود کامل بیماری نیستند. برای موثر نامیدن یک درمان، نیازی نیست که تشنج های بیمار خاتمه یابد؛ بلکه صرف آن که بیمارانی که از صرع رنج می¬برند بتوانند در زندگی مستقل¬تر و مولد¬تر عمل کرده و بهبود عملکرد در آنان مشاهده گردد، کافیست. بررسی مداخلات غیر دارویی/غیر تهاجمی که می¬توانند در این زمینه یاری¬گر باشند، نیازی فوری به شمار می¬رود. نوروفیدبک یک مداخله نوسانی فعالیت مغز با خود تعدیل کننده است که محققان قبلی دریافتند باعث کاهش دفعات تشنج در بیماران مبتلا به صرع می شود. یکی از روش های غیر تهاجمی مطرح در بررسی چگونگی فعالیت و ارتباط ناحیه های مختلف مغز در پاسخ به فعالیت های مختلف فیزیولوژیکی یا در حالت استراحت، استفاده از روش تصویربرداری تشدید مغناطیسی است. به طور کلی دو نوع ارتباط ساختاری و عملکردی در نواحی مختلف مغز تعریف می شود: ارتباط عملکردی به صورت همبستگی زمانی پیشامدهای عصبی-فیزیولوژیکی نواحی جدا از هم تعریف می شود و ارتباط ساختاری مشخص کننده مسیر های عصبی موجود بین نواحی مختلف مغزی است. در این مطالعه به منظور ارزیابی اثربخشی درمان نوروفیدبک از تکنیکهای تصویربرداری عصبی مانند MRI عملکردی (fMRI) و تصویربرداری تانسور انتشار (DTI) که امکان ارزیابی in vivo الگوی مکانی و زمانی تغییرات عملکردی و ساختاری در داخل و خارج از مناطق هدف آموزش نوروفیدبک را فراهم میکنند، استفاده شد. fMRI همزمان با task و fMRI در حالت استراحت به ترتیب اندازه گیری مستقیم یا غیرمستقیم فعال سازی عصبی و اتصالات عملکردی را امکان پذیر می کند. DTI امکان برآورد یکپارچگی ساختاری و اتصال فیبرهای ماده سفید را فراهم می کند. با هم، این روشهای MRI ابزار بیسابقهای را برای (الف) اندازهگیری تغییرات طولی در ساختار و عملکرد بافت نزدیک و دور از مناطق هدف نوروفیدبک و (ب) ارزیابی مشخصات سازمانی شبکههای عصبی فراهم می آورد. این مطالعه شامل نتایج بالینی، نوروفیزیولوژیک و شناختی به منظور ارزیابی جزئیات بیشتر اثرات درمان نوروفیدبک در بیماری صرع است.هدف: تعیین اثربخشی روش درمانی نوروفیدبک در بیماران صرعی مقاوم به دارو به وسیله بررسی انواع ارتباطات عملکردی، ساختاری و تئوری گراف در شبکه های مغزی قبل و بعد از درمان.روش کار: 4 بیمار در سنین 16 تا 40 سال با تشخیص صرع کانونی مقاوم به دارو تحت درمان تقویت ریتم حسی-حرکتی به کمک نوروفیدبک قرار گرفتند و 20 جلسه درمان نوروفیدبک را به پایان رساندند. قبل و بعد از درمان نوروفیدبک، پروتکلهای تصویربرداری MRI ازجمله MRI عملکردی (حالت استراحت و انجام وظیفه) و تصویربرداری تانسور انتشار به وسیله دستگاه ام آر آی 3 تسلا مرکز ملی نقشهبرداری مغز ایران بر روی این بیماران اجرا شد. مراحل پیشپردازش و پردازش تصاویر و تجزیه و تحلیل آماری به منظور مقایسه الگوهای ارتباط عملکردی و ساختاری و متریک های تئوری گراف در شبکههای مغزی انجام شد.یافته ها و نتیجه گیری: نتایج fMRI نشان داد که آموزش تقویت ریتم حسی-حرکتی در بهبود عملکرد شبکه های مغزی و افزایش فعالیت ناحیه حسی-حرکتی و تمرکز بیماران صرعی مقاوم به دارو موثر است. علاوه بر این، به دنبال کاهش 35 الی 100 درصدی فرکانس تشنج در همه شرکت کنندگان این مطالعه، کیفیت زندگی آنان نیز 25 الی 75 درصد بهبود یافت. این مطالعه داده های اولیه را برای پشتیبانی از آموزش نوروفیدبک به عنوان یک گزینه درمانی برای بیمارانی که از صرع کانونی مقاوم به دارو رنج می برند، فراهم می کند.