بررسی ارتباط ویژگیهای شبکه اجتماعی دستیاران و متخصصان طب اورژانس بیمارستان امام خمینی با استیگما نسبت به بیماری روانپزشکی
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
مسعود دوست حسینی
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشكی تهران، دانشكده پزشكی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۴۰۱
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۸۱ص
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکتری تخصصی
Discipline of degree
روانپزشکی
Date of degree
۱۴۰۱/۰۳/۰۸
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
مقدمه: انگ در بیماران روانپزشکی ممکن است موجب محرومیت از ارائه خدمات درمانی توسط کادر پزشکی (غیر روانپزشک) شود. بنابراین سنجش و بررسی نحوهی گسترش انگ در کادر اورژانس از طریق شبکه ی اجتماعی کادر اورژانس، حائز اهمیت است. در این مطالعه تلاش شده است علاوه بر سنجش انگ در کادر درمانی طب اورژانس، ارتباط آن با ساختار شبکه اجتماعی هم سنجیده شود. روشها: این مطالعه یک پژوهش کمی-کیفی به روش موازی است. گروه هدف این مطالعه دستیاران تخصصی و اعضای هیات علمی طب اورژانس دانشگاه علوم پزشکی تهران در بیمارستان امام خمینی بودند. اطلاعات دموگرافیک، تحصیلی و آموزش از طریق پرسشنامه دموگرافیک، شبکه اجتماعی دستیاران و متخصصان با پرسشنامه ای در همین رابطه و میزان استیگما بر اساس پرسشنامه ی Opening Minds Scale for Health Care Providers (OMSHC) سنجیده شد. همچنین ارزیابی کیفی با مصاحبه، انجام شد. شبکه اجتماعی کاری و حمایتی کلیه دستیاران و متخصصین طب اورژانس شرکت کننده در مطالعه به صورت sociocentric و با استفاده از نرم افزار UCINET ترسیم شد. مصاحبههای کیفی با استفاده از نرمافزار MAXQDA 10 تحلیل محتوا شد.نتایج: تمامی دستیاران تخصصی و اساتید طب اورژانس گروه طب اورژانس بیمارستان امام خمینی به جز یک نفر در مطالعه مشارکت کردند. بیشترین تعداد شرکت کنندگان، اساتید با 35.3% کل جمعیت مطالعه بودند. تعداد افراد مونث و مذکر هم به ترتیب 16 نفر (47.1%) و 18 نفر (52.9%) بود. اساتید indegree بالاتر و outdegree پایینتری دارند که این مورد در شبکه های درمان، آموزش و به طور کلی قابل مشاهده است. اساتید مرکزیت بیشتری داشته اند (degree بالاتر) و افراد کمتر به سراغ مردان شبکه رفته اند (کاهش indegree در مردان)، این مناسبات اما در شبکه ی حمایت معنی دار نبوده است. نمرهی محاسبه شدهی استیگما به طور میانگین در کل شرکتکنندگان در مطالعه 7.66±51.17 نمره بوده است. نمره ی استیگما بر اساس جنس و مرتبه آموزشی متفاوت نبوده است. در شبکه¬های درمان، آموزش و کلی همبستگی مستقیم میان نمره استیگما و Out degree وجود دارد که البته در شبکه حمایت این همبستگی معکوس است.نتیجه گیری: با توجه به یافته های مطالعه ی ما، استیگما در پزشکان طب اورژانس بیمارستان عمومی، سطح قابل توجهی دارد که در بین دستیاران تخصصی و اساتید تفاوت چشمگیری ندارد. با تحلیل شبکهی اجتماعی، دیده شد که بیشترین میزان استیگما در افراد مرکزی و همچنین افرادی که بیشترین مراجعه را به دیگران دارند، وجود دارد و تصور می شود که بهترین افراد جهت مداخلات کاهش استیگما، این افراد باشند.