بررسی ارتباط شاخص ظرفیت تام آنتی اکسیدانی رژیم غذایی با نمره شدت بیماری در بیماران مبتلا به پمفیگوس وولگاریس مراجعه کننده به درمانگاه های بیمارستان رازی در زمستان ۱۴۰۰
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
آناهیتا نجفی
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۴۰۱
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۱۰۵ص
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکتری پزشکی عمومی
Date of degree
۱۴۰۱/۰۵/۰۹
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
مقدمه: پمفیگوس به گروهی از بیماری های خودایمنی مزمن تاولی اپیتلیالی اطلاق میگردد که مشخصه ی آن پدیده ی آکانتولیز می باشد. پمفیگوس ولگاریس شایع ترین فرم از بیماریهای تاولی خود ایمنی است و شیوع آن در ایران 30 مورد در هر 100000 نفر گزارش شده است. عوامل محیطی همچون عوامل تغذیه ای (از جمله ظرفیت آنتی اکسیدانی تام) در بروز بیماری در افراد دارای زمینه ژنتیکی مستعدکننده نقش دارند. مطالعات نشان داده اند که ظرفیت آنتی اکسیدانی در بیماران کاهش یافته و مارکرهای نشان دهنده استرس اکسیداتیو افزایش داشته اند. آنتی اکسیدانهای موجود در رژیم غذایی میتوانند در کاهش استرس اکسیداتیو و در نتیجه کاهش التهاب پوستی در بیماران موثر و مفید واقع شوند. بررسی و مطالعه نقش ظرفیت آنتی اکسیدانی عوامل تغذیه ای به عنوان یکی از عوامل محیطی مهم و قابل اصلاح و تغییر، جهت استفاده از آنها برای کنترل بهتر بیماری ضروری به نظر میرسد. در این پژوهش سعی بر آن داریم که ارتباط میزان شاخص آنتی اکسیدانی رژیم غذایی و شدت علائم بیماری پمفیگوس وولگاریس و عوامل موثر و مرتبط را برای کنترل هر چه بهتر و پیشگیری از عود علائم و یا پیشرفت بیماری خودایمنی پمفیگوس وولگاریس بررسی نماییم.روش مطالعه: این پژوهش یک مطالعه مقطعی بوده که در آن به تحلیل همبستگی ظرفیت تام آنتی اکسیدانی رژیم غذایی و نمره شدت بیماری پمفیگوس وولگاریس پرداخته شده است. تعداد 138 بیمار مبتلا به پمفیگوس وولگاریس با توجه به معیارهای ورود و خروج وارد مطالعه شدند. شدت بیماری بر اساس نمره PDAI score در درمانگاه تعیین شده و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی رژیم غذایی توسط پرسشنامه تکرر مصرف مواد غذایی نیمه کمی 168 قلمی جمع آوری و نمایه ظرفیت تام آنتی اکسیدانی رژیم غذایی (Dietary Total Antioxidant Capacity; DTAC) با استفاده از پرسشنامه بسامد خوراک و داده های USDA محاسبه شده است. اطلاعات دموگرافیک، سوابق پزشکی و کوموربیدیته های همراه، داروها و مکملهای مصرفی، سابقه مصرف سیگار، شاخص های تن سنجی و فعالیت فیزیکی، و اطلاعات پاراکلینیک بیماران نیز توسط پرسشنامه بررسی پرونده بیماران گردآوری شده اند. داده های به دست آمده ثبت شده و توصیف و تحلیل آماری نتایج انجام شده است. نتایج: 138 بیمار با میانگین سنی 48.3 ± 12.8 سال وارد مطالعه شدند. میانگین و انحراف معیار شاخص ظرفیت تام آنتی اکسیدانی رژیم غذایی در بیماران مورد مطالعه 10.8 ± 4.3 می باشد. بیماران براساس شدت بیماری به دو گروه 30 تایی خفیف و 108 تایی شدید تقسیم شدند. در بیماران با شدت بیماری شدید، مدت بیماری کوتاهتر (P value: 0.002)، میزان مثبت شدن آنتی بادی ضد دسموگلین 1 بیشتر (P value: 0.001)، دوز مصرف فعلی پردنیزولون بیشتر (P value: <0.001)، و دوز تجمعی ریتوکسیمب دریافتی کمتر (P value: 0.016) داشته اند. همچنین در بیماران با شدت بیماری بالا مصرف فیبر و ویتامین سی روزانه کمتر (P value: <0.05) و مصرف کلسترول بیشتر (P value: 0.020)داشته اند. در بررسی ارتباط نمایه ظرفیت تام آنتی اکسیدانی رژیم غذایی با شدت بیماری، در مدل خام و نیز پس از اصلاح برای متغیرهای هم وابسته و مخدوشگر احتمالی، ارتباط معناداری مشاهده نگردید.نتیجه گیری: بر اساس نتایج ما، میزان شاخص ظرفیت تام آنتی اکسیدانی رژیم غذایی در بیماران مبتلا به پمفیگوس وولگاریس در جمعیت ایرانی نسبت به یافته های پژوهش های قبلی پایین تر به نظر میرسد. اما فرضیه ارتباط ظرفیت تام آنتی اکسیدانی رژیم غذایی و نمره شدت بیماری پمفیگوس وولگاریس را تایید نمی شود. اگرچه مطالعات بیشتر با حجم نمونه بالاتر، بررسی و مقایسه با شاهدان سالم، و استفاده از روشهای عینی تر برای کاهش سوگیری های بالقوه پیشنهاد میشود.