در آسمان تاریخ، ستاره ای تابیدن گرفت که زائران حرم شریفش، هر صبح و شام جرعه نوش انوار مقدسش می گردند و در جوار او مِهر و وفا را از دامن سخاوتش برمی گزینند. آری، او مه پاره ای از وجود تابناک باب الحوائج، موسی بن جعفر علیه السلام است؛ معصومه ای که نه فقط پیروان دین، پاسدار حرمت اویند، که بیگانگان نیز در آستان حضرتش زانوی ادب می نهند. او پرورش یافته مکتبی است که در آن، مهربانی موج می زند و عشق دیوانی است که زیباترین غزلش، سروده های عاشقانه خواهری است در فراقِ رویِ تابانِ برادر که غربت را گزید تا محمل نشین کویِ رضا گردد؛ ولی تقدیر، او را به آشیانه عاشقان کشانید تا زمینی نهان در دل کویر، هم چو خورشید بتابد و رو به قبله طوس نمازِ عشق گزارْد