بد الرحمان جامی شاعر و عارف قرن نهم از بزرگترین مروجان اندیشه های ابن عربی در ایران کشورهای جهان اسلامی به ویژه ترکیه ، پاکستان، افغانستان و تاجیکستان به شمار می آید . او چون پلی بین تصوف خراسان و عقاید ابن عذبی جریان عرفان اسلامی را استمرار و دوام داده است . و به جهت فهم خوب و دقیق از حقایق و قلم زیبا و روانش توانسته است غوامض عرفانی را گره گشایی کرده و در ترویج آنها نقش موثری داشته باشد . با گشت گذاری محققانه در آثار متنوع جامی اصول و مبانی عرفانی را آنچنانکه وی شرح و تفصیل داده است . چه در عرصه نثر و چه در ساحت نظم استخراج کرده با آرایشی جدید به نمایش گذاشته شود آنچه که حاصل شد نشاندهنده مجموع تفکرات عرفانی این زرگمرد است . بزرگمردی که میوه های بسیاری از درخت وجود او به بار نشسته از آن زمان تا به امروز از ان میوه ها بسیاری بهره بردهاند . ولی شکر آن چنانکه باید به جا آورده نشده است . این رساله در دو بخش تنظیم شده است . بخش اول معرفی اجمالی این شخصیت و اثار اوست . و بخش دوم که قسمت اصلی می باشد . درباره آرا و افکار عرفانی جامی در ۶ موضوع تنظیم شده است . حقیقت وجود و مراتب آن چگونگی آفرینش موجودات و ارتباطی که حق با مخولقات دارد و در نتیجه اثبات وحدت وجود و توجیه کثرات که مهمترین مطالب عرفان نظری هستند و به دنبال آنها مبحث عشق هم در قوس نزول و هم در قوس صعود و در نهایت به خدا رسیدن و فنا شدن در او وباقی ماندن به او . این بخش بیانگر اهم مطالب عرفان نظری است . که بنظر می رسد بتواند برای طالبین به عنوان یک مجموعه منظم و نسبتا مختصر قابل استفاده باشد . بخصوص که سعی شده از بیان زیبای جامی در قالب شعر نیز استفاده گردد ، تا بیشتر بر دل نشیند .