بررسی و مطالعه همگرایی و ناهمگرایی فرهنگی و نقش آن در شکل گیریر جامعه مدنی در ایران معاصر
Other Title Information
۸۰-۱۳۷۹
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
ذ، ۲۰۹ ص
Specific Material Designation and Extent of Item
1
NOTES PERTAINING TO BINDING AND AVAILABILITY
Text of Note
غیرمرجع
INTERNAL BIBLIOGRAPHIES/INDEXES NOTE
Text of Note
کتابنامه
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Body granting the degree
دانشگاه آزاد اسلامی ، واحد علوم و تحقیقات
Dissertation or thesis details and type of degree
جامعه شناسی
Date of degree
1387/12/18
Discipline of degree
دکتری
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
ر این تحقیق پس از مروری اجمالی بر مفهوم فرهنگ ابعاد وعناصر آن مورد بررسی قرار گرفته است . در واقع توجه محقق عمدتا به طبقه بندی فرهنگ از بعد فرهنگ رسمی و فرهنگ غیر رسمی معطوف شده است . فرهنگ رسمی به اموزه ها و ارزشهای منسوب به دولت و حکومت توجه دارد و فرهنگ غیر رسمی یا به ارزشها و نگرشهای رایج در بین مردم که بعضا با آموزه های فرهنگ رسمی مغایرت دارد منسوب است . در مساله تحقیق شکاف وناهمگرایی فرهنگی دولت و مردم درایران محور اصلی بررسی تلقی شده است . در این تحقیق ناهمگرایی به مثابه عدم پذیرش و بویژه عدم تجانس فرهنگی بین دولت و مردم در ارزشها و نگرشها معنا شده و زمینه ها ابعاد و پیامدهای همگرایی و ناهمگرایی فرهنگی دولت و مردم مورد توجه قرار گرفته است . دامنه مطالعاتی طرح در برگیرنده برخی متغیرها وشاخص های فر هنگی کلان و تحلیل این متغیرها و شاخصها در سطح ملی است . به لحاظ زمانی ، تحقیق حاضر دو دهه از سالهای پس از انقلاب ( ۹۵۳۱تا ۹۷۳۱) را در بر می گیرد . در این سالها شاهد مصداقهایی عینی از تحول فرهنگی در ایران از همگرایی تا ناهمگرایی نسبی بین دولت و مردم بوده ایم . چهارچوب نظری تحقیق عمدتا متاثر از نظریه های تضاد است . علاوه بر این دیدگاههای چند مکتب و نظریه جامعه شناختی دیگر و نیز دیدگاههای شماری از صاحب نظران ایرانی از لحاظ ارتباط نسبی با موضوع تحقیق مورد نقد و بررسی قرار گرفته است . یافته های تحقیق نشان می دهد که متغیرپابندی های مذهبی مردم عامل مهمی در تاثیر گذاری بر سایر عوامل و متغیرهاست . پابندی های مذهبی در میزان اعتماد مردم به مسئولان رعایت هنجارها بسیار موثر است . یافته های تحقیق همچنین نشان می دهد که ناهمگرایی فرهنگی بین دولت و مردم در ایران نسبت به سالهای اوایل انقلاب افزایش یافته است . ناهمگرایی فرهنگی همچنین با افزایش آموزشهای دانشگاهی گسترش پیدا کرده و همچنین ناهمگرایی در بین گروههای سنی جوانان بیشتر از سایر گروههای سنی است .