درآمدي بر مفهوم آمايش سرزمين و کاربردهاي آن در ايران
First Statement of Responsibility
/ حسين خنيفر
GENERAL NOTES
Text of Note
رتبه علمي - پژوهشي
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
پيشينه توجه به ويژگي هاي منطقه اي و ملي به مديريت آمايش سرزمين در برنامه ريزي هاي توسعه، از دو زاويه ديرينگي و تازگي برخوردار است، از آن جهت ديرينه است که به زمان حضور انسان در پهنه زمين و تعريف سرزمين و کنجکاوي نسبت به حيات بازمي گردد و تازگي آن مربوط به يکصد ساله اخير است که عمدتا در نيمه سده اخير و بعد از جنگ جهاني دوم و با مطالعات فرانسوي ها آغاز گرديد. در اين مقاله ضمن بررسي اين ابعاد و سابقه جهاني و بين المللي مساله مديريت آمايش سرزمين به سابقه آن در ايران که به دهه 30 شمسي، بازمي گردد. پرداخته و مطالعات گروه ستيران را مورد بازبيني و فعاليت هاي قبل و بعد از انقلاب اسلامي در اين زمينه نيز بررسي شده است. هم چنين به مطالعه اي از آثار تافلر اشاره داريم که به آمايش بين المللي اشاره دارد و مديريت جهان پيش رو را بررسي نموده است. سپس به فرآيند تهيه آمايش سرزمين در سه بعد سازماندهي مطالعات، بررسي وضع موجود و قابليت سنجي و آينده نگري پرداخته ايم و گام هاي لازم براي هر کدام از آنها را دسته بندي و مورد بحث قرار داده ايم و در پايان مقاله به نتايج آمايش سرزمين و نظام تشکيلاتي تهيه طرح آمايش و نمودارهاي آن و سپس جايگاه مديريت توسعه اجتماعي و آمايش سرزمين پرداخته ايم.