فرآيند جهاني شدن و تاثير آن بر روند شهرنشيني در کلان شهرهاي کشورهاي درحال توسعه (نمونه موردي : کلان شهر تهران)
First Statement of Responsibility
/ عيسي سراقي
Subsequent Statement of Responsibility
؛ داريوش ابوالفتحي، حسين ملكي
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
شهرنشيني ارتباط بين جمعيت، اشتغال، مهاجرت، ساخت کالبدي و محيط انسان ساخت مي باشد، که توسعه آن در هر زمان و فضاي جغرافيايي تحت تاثير شرايط ملي و بين المللي است. فرآيند جهاني شدن که از دهه 1980 در جهان فراگير شده کاهش اعتبار مرزهاي جغرافيايي و فشرگي مفهوم زمان را به دنبال داشته است و ساختارهاي اقتصادي، اجتماعي و کالبدي کلانشهرها را که جهاني شدن در آنها نمود پيدا مي کنند تحت تاثير قرارداده است. در عصر اطلاعات، ارتباطات کلانشهرها با يکديگر در چارچوب فضاي ملي يا درسطوح بين المللي از طريق امواج الکترونيکي صورت مي پذيرد، بنابراين در نقش و کارکرد کلانشهرها نيز تغييراتي حاصل شده است. در کلانشهرها يک فضاي مجازي و غيرواقعي قابل مشاهده است که نتيجه توسعه فناوري هاي اطلاعاتي، ميکروالکترونيک و ارتباطات راه دور مي باشد بنابراين ترافيک عملکردها و نقش هاي جهاني در کلانشهرها قابل مشاهده است. از آنجايي که جهاني شدن جغرافياي ويژه اي دارد که مناطق کلانشهري را به عنوان کانون توسعه خود شامل مي شود و آنها را در شبکه اي جهاني يکپارچه مي سازد. اين کلانشهرها مرکز اطلاعات، توليد انديشه و ستاد مديريت براي توليد و توزيع پراکنده در سطح جهان هستند و خدمات مالي بيشترين نقش را در آنها دارند اين گونه کلانشهرها مرکز مديريت فرآيند توليد است بدون آنکه مکان توليد باشند و در واقع توليد غيرمتمرکز با متمرکزشدن مديريت همراه است. در اين مقاله به بررسي فرآيند جهاني شدن با توجه به جريان چندوجهي آن و اثراتي که در شهرنشيني کشورهاي در حال توسعه داشته با نمونه موردي کلانشهر تهران پرداخته شده است.