یکی از الزامات پژوهش در حوزه تاریخ پزشکی ایران، در دست داشتن گنجواژه این حوزه است .اصطلاحنامه پزشکی مردمی ایران مجموعهای است از واژگان برآمده، استخراجشده و سازمانیافته از پژوهشهای مربوط به پزشکی مردمی ایران (اعم از منابع و مطالعات مردمشناختی) که بر اساس قوانین و روشهای مطالعاتی مربوط به اصطلاحنامهها(مراجع، استانداردها و دستورنامههای اصطلاحنامهنویسی) منظم شده است .به منظور دست یافتن به این روابط علاوه بر بررسی پیشین مطالعه و معرفی پزشکی مردمی در سفرنامههای اروپاییان، گزارشی از کوششهای ایرانیان برای تدوین فرهنگهای تخصصی و در این مورد خاص فرهنگنامههای تخصصی واژگان پزشکی کوششهای این پژوهش را پشتیبانی میکند برای گردآوری به این گنج واژگان، مجموعهای از مطالعات و منابع مهم درباره پزشکی مردمی ایران (دستکم یکصد منبع اصیل از بیش از سی استان در تقسیمات کنونی کشوری) بررسی و واژگان مرتبط از آنها استخراج شد پس از آن با استفاده از هستیشناسی خاص این حوزه از دانش بشری، سلسله مفاهیم مربوط به پزشکی مردمی تعیین شد و به یاری آن جایگاه هر واژه در ساختاری مفهومی روشن اختصاص یافت .سپس این واژگان بر اساس ضوابط نگارش اصطلاحنامهها(مانند روابط جزء و کل و اعم و اخص) مرتب شد .علاوه بر مباحث نظری و اصولی هر تحقیق مانند گزارشی درباره تاریخچه تدوین اصطلاحنامهها، روش تحقیق و اختصارات ذکرشده، گزارشی درباره اهمیت واژهشناسی در آن حوزه، در پایان این پژوهش فهرستی الفبایی و آوانگاریشده، همراه با تعریف مختصری از آن اصطلاح، حوزه رواج و کاربرد آن و منابع آن درج شده است .چهار گزارش توصیفی از یافتههای این تحقیق منعکسکننده مراحل مختلفی هستند از کارهایی مانند جمعآوری، تجزیه و تحلیل و ردهبندی اصطلاحات خاص و اخص از چند اصطلاح راس که از گسترش مدل مفهومی به دست آمده بودند