پایان نامه حاضر با موضوع تأثیر اختلاف دین و مذهب در ارث از دیدگاه فقه اهل بیت علیهم السلام و فقه شافعیه و قانون اندونزی است. در ضرورت موضوع، همین بس که مردم اندونزی پیروان ادیان مختلفی هستند (گرچه اکثریت آنها مسلمانند) ولی در مواردی که کم هم نیست بین اعضای یک خانواده اختلاف در دین یا مذهب وجود دارد، هدف از این پژوهش دست یابی به دیدگاه فقهای مذهب اهل بیت علیهم السلام و مذهب شافعی و همچنین قانون اندونزی درباره حکم ارث بردن بین کافر و مسلمان و بین دو مذهب مختلف است. اختلاف در دین، اختلافی بین وارث و مورث که یکی مسلمان و دیگری کافر (اعم از حربی، ذمی و مرتد) اختلاف در مذهب، اختلافی است بین مسلمانان در پیروی از یکی از تیرهها و شعب پدید آمده در اسلام (مانند مذهب اهل بیت علیهم السلام، مذهب مالکی،، مذهب حنفی، مذهب شافعی و مذهب حنبلی). حکم اختلاف در دین از دیدگاه فقهای اهل بیت علیهم السلام این است که کافر نمیتواند از مسلمان ارث ببرد ولی بر عکس آن میتواند (یعنی مسلمان میتواند از کافر ارث ببرد). اما از دیدگاه فقهای شافعیه، هم وارث و هم مورث نمیتواد از همدیگر ارث ببرد (چه کافر از مسلمان و چه مسلمان از کافر). اما در مورد اختلاف در مذهب، چه از نگاه فقها اهل بیت علیهم السلام و چه از نگاه فقها شافعیه مانع توارث نیست. اما توارث از دیدگاه قانون اندونزی این است که قانون ارث قابل اجرا در این کشور سه نوع است؛ قانون منطبق با قانون بومی (Hukum Adat) قانون اسلامی (KHI) و قانون مدنی (KUHPerdata) است. مسلمانان میتوانند بین این سه قانون، فقط قانون اسلامی اندونزی را برای حل مسأله دادگاهی ـ از جمله ارث ـ استفاده کنند. توارث بین مسلمانان و غیر مسلمانان و بالعکس در قانون اسلامی اندونزی کاملا مطابق نظر امام شافعی است. لذا از نظر این قانون، هم کافر نمیتواند از مسلمان ارث ببرد و هم مسلمان از کافر. در مورد توارث در بین مسلمانان (اختلاف مذهب) مطابق این قانون نیز جاری است. یعنی مادامی که بین وارث و مورث از یک دین باشد، هر دو از همدیگر ارث میبرند. کلید واژگان: ارث، فقه اهل بیت علیهم اسلام، فقه شافعیه، قانون اندونزی، اختلاف دین و مذهب.