سرزمین ایران در طول تاریخ به دلیل قرار گرفتن بر سر راه شاهراهای اقتصادی و فرهنگی شرق و غرب همواره نقش دولتی واسطهای را بازی می کرد این روند در طول تاریخ ایران به وسیله عمال حکومتی و اقلیتهای دینی صورت می گرفت. این اقلیتها در عصر سلجوقیان همانند دورههای قبل، آنچنان که رویه شان بود به امور اقتصادی و تجارت اشتغال داشتند. در زمینه تجارت میان حکومتهای متضاد و معارض منطقه نقش واسطهای را بازی می کردند، و از یک سو به تجارت سلجوقیان با فاطمیان پرداخته؛ از سوی دیگر به مبادله کالا میان سرزمینهای اسلامی به شرق دور و اروپا اشتغال داشتند و در عین حال در داخل سرزمین های تحت سلطه سلجوقیان تجارت با اسماعیلیان را اداره می کردند. در این پژوهش سعی برآن است چگونگی تجارت نسبتا بدون مخاطره در سرزمین های اسلامی، بویژه قلمرو تحت نفوذ اسماعیلیان را بیان کرده و همچنین جایگاه تجارتی آنها، در آن دوره را مورد توصیف و تحلیل قرار داد. شواهد حاکی از آن است که دلیل موفقیت تجاری اقلیتهای مذهبی جدا از سابقه و مهارت در این زمینه، غمض العین اسماعیلیان در قلمرو تحت حاکمیتشان به دلیل تامین منافع مالی بوده است.