بررسی و مقایسه اثر بیهوشی عمومی با سوفلوران و پروپوفول بر تهوع و استفراغ و آجیتاسیون پس از انجام آسپیراسیون مغز استخوان و تزریق انتراتکال در کودکان مبتلا به کنسر مراجعه کننده به بیمارستان بهرامی
[پایان نامه]
مهسا حسینی
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
۱۴۰۱
۷۰ص
دکتری پزشکی عمومی
۱۴۰۱/۱۱/۱۲
۱۸
بیان مسئله: تجربه علایم ناخوش آیند، از جمله احساس تهوع و استفراغ، درد پس از مداخله و نیز آجیتاسیون، در انجام مداخلات در طب اطفال و خصوصا در گروه های حساس از جمله بیماران مبتلا به کنسر به جهت تکرر مداخلات و نیز ماهیت تهاجمی تر بودن آن ها با توجه به بیماری زمینه ای، از اهمیت به خصوصی در تعیین میزان رضایت بیماران و کیفیت زندگی آن ها برخوردار است. در بیماران سرطانی نیازمند مداخلات نمونه برداری مغز استخوان و نیز تزریق اینتراتکال، القای بیهوشی عمومی در زمان مداخله ضروری است که ممکن است با تجربه های ناخوشایندی نظیر احساس تهوع، استفراغ، درد، آجیتاسیون و... پس از پروسه درمانی همراه شود. بخشی از علایم و عوارض گفته شده مستقیما مرتبط با نوع ماده بیهوشی مصرفی است و بخشی از آن ها نیز تحت تاثیر نوع و مقدار ماده مصرفی قرار می گیرند. اکثر بیماران پس از تزریق اینترا تکال ، جهت کنترل تهوع و استفراغ اندانسترون دریافت میکنند ، که با عوارض دارویی یا QT طولانی همراه است و بهتر است دارویی را برای بیهوشی انتخاب کنیم که نیاز به تجویز این داروها و عوارض آنها کاهش یابد . در این مطالعه در جهت کاستن از تجربیات ناخوشایند مذکور در بیماران و نیز کاهش بار اقتصادی ناشی از این عوارض، از جمله داروهای مورد نیاز برای کنترل علایم ناخوشایند، مدت زمان بستری طولانی تر و یا سطح مراقبت بالاتر احتمالی، مقایسه ای بین داروهای متداول مورد استفاده، یعنی سوفلوران و پروپوفول انجام می شود. مقایسه تاثیرات این دو دارو در موارد القای بیهوشی عمومی در کودکان نیازند نمونه برداری مغز استخوان و تزریق اینتراتکال با تمرکز بر روی بررسی میزان بروز تهوع و استفراغ، آجیتاسیون و درد، صورت گرفت.روش انجام: تعداد ۳۰ بیمار پس از کسب رضایت آگاهانه از والدین یا قیم قانونی بیمار و به صورت داوطلبانه از بین کودکان سرطانی نیازمند بیهوشی عمومی برای تزریق اینتراتکال و نمونه برداری از مغز استخوان انتخاب شده و به صورت اتفاقی به دو گروه دریافت کننده سوفلوران و یا پروپوفول به عنوان داروی القا کننده بیهوشی تقسیم شدند. شرکت کنندگان گروه اول با سوفلوران تحت القای بیهوشی و نگهداری بیهوشی قرار گرفتند و گروه دوم با پروپوفول تحت القای بیهوشی و نگهداری بیهوشی قرار گرفتند . علایم حیاتی بیمار، فشار اکسیژن متوسط شریانی، فشار خون، تعداد ضربان و درصد اشباع اکسیژن بیماران پیش از القای بیهوشی و در حین آن متناوبا اندازه گیری شد. میزان تجربه تهوع و استفراغ بیماران، شدت آن، میزان مصرف گرانیسترون در ریکاوری ، میزان درد پس از مداخله و نیز میزان آجیتاسیون آن ها و همچنین مدت زمان لازم برای ریکاوری و مداخلات لازم در حین ریکاوری و پس از آن با استفاده از معیار های استاندارد اندازه گیری و بین دو گروه مقایسه شد.یافته ها: بیماران دو گروه از نظر مشخصات دموگرافیک یکسان بودند. دو گروه از نظر توزیع جنسیتی و سنی تفاوت معنی داری نداشتند. دو گروه از نظر ضربان قلب بیماران که در 4 مرحله (بلافاصله بعد از اینداکشن، دقیقه 5 پروسیجر، دقیقه 10 پروسیجر، و در زمان ریکاوری) اندازه گیری شده بود، تفاوت معنی داری نداشتند. همچنین دو گروه از نظر MAP بلافاصله بعد از اینداکشن، دقیقه 5 پروسیجر و دقیقه 10 پروسیجر تفاوت آماری معنی دار نداشتند اما MAP در زمان ریکاوری در گروه پروپوفول به صورت معنی داری پایین تر بود. میزان آجیتاسیون پس از عمل بر اساس PAED Score اندازه گیری شد که در شرکت کنندگان گروه سوفلوران از گروه پروپوفول به صورت معنی داری بیشتر بود. همچنین احساس درد پس از عمل در بیماران با استفاده از FLACC Pain Score بررسی شد که در شرکت¬کنندگان گروه سوفلوران بیشتر و تفاوت آن با گروه پروپوفول از نظر آماری معنی¬دار بود. زمان ریکاوری نیز در گزوه سووفلوران به صورت معنی¬داری طولانی¬تر بود در کل، 6 بیمار تهوع و استفراغ بعد از عمل داشتند که همگی در گروه سووفلوران بودند.نتیجه گیری: نتايج نشان داد ک هر دو داروی پروپوفول و سووفلوران برای نگهداری بيهوشي در حين عمل جراحي کودکان مبتلا به کنسر داروی مفيدی بوده و بسته به شرايط بيمار ميتوان از هر کدام استفاده کرد.