بررسی اثر فعالیت فیزیکی شدید بر حافظه در حضور محرومیت از خواب و تاثیرات آنها بر بیان BDNF و mTOR در ناحیه هیپو کمپ و پری فرونتال موش صحرایی نژاد ویستار
[پایان نامه]
سارا محبوبی
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
۱۳۹۸
۱۰۰ص.
جدول نمودار
سی دی
دکتری تخصصی(PHD)
علوم اعصاب
۱۹/۸۷
یادگیری و حافظه دو ویژگی جادویی ذهن ما هستند. یادگیری فرایند بیولوژیکی کسب دانش جدید در مورد جهان و حافظه فرآیند حفظ آن و بازسازی این دانش در طول زمان است. میزان این توانایی مغز ما، تحت تاثیر عوامل مختلفی مانند فعالیت فیزیکی و خواب قرار می گیرد. مطالعات قبلی نشان داده اند که شدت فعالیت ورزشی ممکن است عامل تعیین کننده در اثرات مفید و یا عوارض ورزش بر حافظه فضایی باشد. محرومیت از خواب به طور قابل توجهی حافظه وابسته به هیپوکمپ را کاهش می دهد، با این حال گزارش هایی مبنی براثر مثبت محرومیت از خواب به میزان یک شب، در بهبود خلق و خوی و نوروژنز در بیماران افسرده و تحت استرس به مدت حداقل یک روز وجود دارد.مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر محرومیت از خواب Rapid eye movement(REM) بر فراموشی ناشی از تمرین شدید صورت گرفته است. در ابتدا، حیوانات تحت پروتکل شدید ورزش تردمیل (سرعت: 18 متر بر ثانیه، شیب صفر درجه در هفته اول، افزایش زمان به مقدار 10 دقیقه و شیب به میزان 5 درجه در هر هفته) به مدت 5 هفته و 5 روز در هر هفته قرار گرفته اند. سپس براي ارزيابي يادگيري فضايي آن ها در ماز آبي موريس مورد آزمايش قرار گرفتند. پس از مرحله آموزش به مدت 24 ساعت در مخزن ایجاد کننده محرومیت از خواب REM قرار داده شدند و پس از آن حافظه فضایی حیوانات مورد بررسی قرار گرفت .پس از پایان مرحله بررسی رفتاری، نمونه مغز همه حیوانات جمع آوری شده و با استفاده از دو تکنیک وسترن بلات و real-time PCR ، میزان بیان mRNA و پروتئین BDNF و mTOR در ناحیه هیپوکمپ و قشر پیش پیشانی مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزيه و تحليل آماري داده ها با استفاده از آزمون One-Way ANOVAو Tukeyانجام گرفت.یافته ها: یافته های رفتاری نشان دهنده این هستند که ورزش سنگین و محرومیت از خواب REM هر کدام به تنهایی باعث کاهش معنی دار میزان یادگیری و حافظه می شوند، اما محرومیت از خواب REM پس از 5 هفته ورزش سنگین باعث بهبود میزان حافظه آنها نسبت به گروه هایی که به تنهایی تحت ورزش سنگین و یا محرومیت از خواب بوده اند شده است. همچنین بررسی های مولکولی در راستای یافته های رفتاری می باشند.کاهش معنی دار میزان بیان BDNF و mTOR در هیپوکمپ و قشر پیش پیشانی، در گروه های ورزش سنگین، محروم از خواب و گروه ورزش سنگین-محرومیت از خواب نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. تفاوت معنی دار میزان BDNF و mTOR در ناحیه هیپوکمپ گروه ورزش سنگین-محرومیت از خواب مشاهده شد اما میزان افزایش نسبت به گروه کنترل معنی دار نمی باشد. نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي به دست آمده مي توان چنین نتیجه گیری کرد که محرومیت از خواب متناقض در شرایطی که حیوان از قبل تحت استرس وفشار شدید بوده می تواند به عنوان یک عامل جبرانی کوتاه مدت در بهبود میزان حافظه فضایی عمل کند.