ارزیابی بیان فاکتورهای بیوشیمیایی و مولکولی پس از پیوند سلول های بنیادی مشتق از خون قاعدگی به موش دچار آسیب کبدی
[پایان نامه]
مینا فتحی کازرونی
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
۱۳۹۷
۱۳۴ص.
جدول نمودار
سی دی
دکتری تخصصی(PHD)
پزشکی مولکولی
زمینه: نارسایی حاد کبدی شرایط خطرناک و تهدیدکننده زندگی بیمار است که با میزان مرگ و میر بالایی همراه است. در طول چند دهه پیشین، درمان به وسیله سلول های بنیادی مزانشیمی به عنوان درمان جایگزین برای پیوند آلوگرافت کبد معرفی شده است. در سال های اخیر منبع جدیدی از سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از خون قاعدگی معرفی شده اند که در زمینه مهندسی بافت جهت بازسازی بافت های آسیب دیده مختلف مورد توجه قرار گرفته اند. با این حال اطلاعات بسیار کمی درباره استفاده از این سلول ها در درمان نارسایی کبدی در دسترس است. هدف از انجام این مطالعه ارزیابی پتانسیل سلول های بنیادی مشتق از خون قاعدگی (MSCs) در مقایسه با سلول های بنیادی مشتق از مغز استخوان (BMSCs) در درمان نارسایی حاد کبدی ناشی از تزریق تتراکلریدکربن در مدل موشی بود.روش: ابتدا سلول های مشتق از خون قاعدگی و مغز استخوان در محیط کشت کبدی به سلول های مشابه هپاتوسیت ها تمایز داده شدند و 48 ساعت پس از ایجاد مدل نارسایی حاد کبدی در موش های Balb/C، سلول های تمایزیافته و غیر تمایزی از طریق ورید دمی به گروه های درمانی تعریف شده تزریق شدند. همه موش ها در گروه های مختلف در دوره های زمانی 7 روز و 30 روز پس از پیوند سلول ها کشته شدند و مورد بررسی های بافت شناسی، بیوشیمیایی و مولکولی قرار گرفتند.نتایج: به دنبال تزریق سلول های بنیادی زنده مانی در گروه های مختلف افزایش معناداری نشان داد (05/0p<). ارزیابی سطح سرمی فاکتورهای کبدی شامل آسپارتات آمینوترانسفراز، لاکتات آمینوترانسفراز، آلبومین، بیلی روبین تام، کلسترول و اوره بیانگر بازسازی بافت کبدی بعد از گذشت 7 روز از پیوند سلول¬ها و برگشت آنزیم¬های کبدی به سطوح نزدیک به طبیعی بعد از گذشت 30 روز بود (05/0p<). بررسی میکروسکوپی مقاطع کبدی رنگ آمیزی شده با هماتوکسیلین ائوزین و پریودیک اسید شیف نیز ترمیم قابل توجه بافت های کبدی در طول دوره 30 روزه پیگیری سلول درمانی نشان داد. از سوی دیگر الگوی بیان ژن های اختصاصی کبدی بهبود معنی داری در سطح بیان این ژن ها در گروه های دریافت کننده MenSCs تمایز یافته و غیر تمایزیافته در مقایسه با گروه های دریافت کننده BMSCs تمایز یافته و غیر تمایزیافته نشان داد (05/0p<). در نهایت مقایسه عملکرد سلول های تمایزیافته از غیرتمایزی نشان داد که سلول های تمایزیافته موثرتر از سلول¬های غیرتمایزی در ترمیم بافت کبدی عمل کردند.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که سلول های بنیادی مشتق از خون قاعدگی پتانسیل بالاتری نسبت به سلول های مزانشیمی مشتق از مغز استخوان در ترمیم نارسایی حاد بافت کبدی دارند و می توانند به عنوان جایگزینی مناسب در درمان نارسایی های کبدی معرفی می کند.