نظریه رکن رابع در دوران غیبت امام عصر(عج) از دیدگاه شیخیه
[پایان نامه]
/ سید محمدرضا حسینی لواسانی
؛ استاد راهنما: حسن طارمی؛ استاد مشاور: رسول جعفریان
: دانشگاه قرآن و حدیث(پردیس تهران)
، ۱۳۹۲
۲۸۳ص.
کلیدواژهها: رکن رابع، وحدت ناطق، شیخ احمد احسائی، سید کاظم رشتی، شیخیه، مدارس شیخیه(تبریز، کرمان، همدان)، بابیت
کتابنامه: ص.: ۲۸۰ - ۲۸۳؛ همچنین به صورت زیرنویس
کارشناسی ارشد
علوم حدیث(گرایش کلام و عقاید)
۲۳/۶/۱۳۹۲
۷۵/۱۹
مدرسه شیخیه یکی از مدارس کلامی شیعة اثناعشری به شمار میرود که توسط شیخ احمد احسائی در قرن دوازده هجری بنا نهاده شد. تعالیم شیخ احسائی پس از مرگ او و جانشین اصلیاش سید کاظم رشتی در چهار مسیر ادامه یافت. مدرسه کرمان، مدرسه تبریز و مدرسه همدان و جریان بابیة نخستین. یکی از موضوعاتی که با نام مدرسه شیخیه گره خورده است، بحث رکن رابع ایمان است که چهار مدرسة فوق الذکر در مورد اصل و جزئیات آن نظر واحدی ندارند.رسالة حاضر با مطالعة آثار مشایخ شیخیه در چهار مدرسه فوقالذکر سیر تطور این نظریه را پی میگیرد و نشان میدهد برای فهم صحیح تطورات این نظریه باید بین بُعد نظری آن با بُعد مصداقیاش تفکیک کرد. در بخش نظری به تفصیل ادلة باورمندان و منکران این نظریه در بین شیخیان مطرح شده و نسبت آن با تئوری وحدت ناطق تبیین شده است. در بخش مصداقی نیز با احصاء گزارشهای گوناگون مدارس چهارگانة فوق، کوشیده شده در مورد جایگاه و ادّعای مشایخ مدرسه شیخیه (به خصوص: شیخ احسائی و سید رشتی) در نگاه اتباعشان قضاوت شود.نظریة رکن رابع به عنوان اثباتکنندة وجود وسائط میان معصومین علیهم السلام با سائر مردم، علاوه بر بُعد کلامی از لحاظ تاریخی نیز میتواند به فهم بهتر برخی وقایع تاریخی دوران قاجار تا دوران معاصر کمک کند. لذا با زاویة دید تاریخی نیز به تحلیل تطورات آن به ویژه ارتباط آن با جریان بابیت پرداخته شده است.