عنوان

«تاملی در جایگاه و اندیشه های جلال الدین سیوطی در تصوف و عرفان اسلامی»

«تاملی در جایگاه و اندیشه های جلال الدین سیوطی در تصوف و عرفان اسلامی»

علی اکبری چناری، محسن شرفایی

جلال الدین سیوطی (849-911 ه.ق)، فقیه، محدث و مفسر بزرگ اهل سنت در سده دهم هجری، به دلیل جامعیت علمی اش دارای آثار گران بهایی در علوم مختلف اسلامی است. گرچه مهمترین و بیشترین آثار وی درباره قرآن، حدیث تاریخ، فقه و ادبیات عرب است، اما با نوشتن آثاری همچون تایید الحقیقه العلیه و تشیید الحقیقه الشاذلیه گرایش خود را به صوفیان و تصوف نشان داده و در عین انتقاد از صوفی نماها به دفاع از صوفیان برخواسته است. وی در آثار صوفیانه خود در صدد بیان آراء و اندیشه جدیدی برنیامده است و بیشتر مطالب بزرگان صوفیه را نقل کرده است. اگرچه او از کمال الدین محمدبن محمد بن عبدالرحمن شافعی معروف به «ابن امام الکاملیه» و از شمس الدین محمدبن عبدالدائم صوفی خرفه گرفته است و از این طریق به سه سلسله احمدیه، قادریه و سهروردیه می رسد، اما قرائنی نیز دال بر ارتباط او با سلسله شاذلیه وجود دارد.

جلال الدین سیوطی;شاذلیه;تایید الحقیقه العلیه و تشیید الطریقه الشاذلیه;سلسله شاذلیه;تصوف(اعم);شاذلیه ( از فرق اسلامی تصوف);تصوف;

مقاله;