چالش بنی الحسن با انگاره علم ائمه علیهم السلام در نیمه اول قرن دوم
عبدالحمید ابطحی
قم
پاییز / 1394
بنیاد فرهنگى امامت
جریان بنی الحسن یکی از شاخههای مهم زیدیه در میانۀ قرن دوم هجری است که تأثیرات زیادی در جامعۀ شیعه داشته و عمدتاً جریان تقابل با نظام اموی و سپس عباسی را رهبری میکردند. از آنجاکه بنی الحسن هیچگاه نتوانستند حمایت ائمه علیهمالسلام را دربارۀ اقدامات خود جلب کنند، نوعی تقابل و انکار را نسبت به ایشان در پیش گرفتند. علم ائمه علیهمالسلام به امور آینده که از طریق پیامبر اکرم صلیالله علیه وآله به ایشان رسیده بود و دانش اختصاصی ایشان در امر دین که از طریق امیرالمؤمنین علیهالسلام و امامان پس از او در اختیار داشتند، مشروعیت بنی الحسن را با چالش جدی روبرو میکرد؛ ازاینرو سیاست انکار آموزۀ علم الهی ائمه علیهمالسلام به روشی پایدار و انحرافی عمیق در زیدیه و در قرن دوم تبدیل شد. این مقاله گزارشی از این جریان را در بازۀ زمانی پرالتهاب نیمۀ اول قرن دوم، عرضه میکند
تشیع(اعم از امامی و زیدی و اسماعیلی);فرق شیعه;امامت;علم امام علی(ع);علم امام (ع);فرق اسلامی;زیدیه;
شورش های اولیه شیعه;تاریخ امامیه;تاریخ سیاسی شیعه;صدق امام در دعوی امامت;قیام بنی الحسن;روابط بنی الحسن و ائمه;روایات علم امام;مقابله بنی الحسن با ائمه;بدعت گذاری در شیعه;دعوی دروغین امامت;صفات اهل بدعت;مذاکره امام صادق با بنی الحسن;انکار سیاسی علم الهی ا