عنوان

حاشیه الروضه البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه

۱۰-۳۷۵۸

عربی

حاشیه الروضه البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه

[ نسخه خطی]

/ از: سید حسین ...

: کاتب: گویا بخط مولف (محشی) (سید حسین ...)

، تاریخ کتابت (تحشیه): اواخر سده‌ی ۱۲ یا اوایل سده‌ی ۱۳ق.

۲۲۵ برگ، ۲۱ سطر

؛خشتی.

1

2

«کتاب احیاء الموات قوله بحیث لایعرفون؛ لا یخفی ان هذا اعم من اباده الاصل اذ ربما وجد له اهل و لایعرفون فلعل الغرض ان عدم معرفه الاهل کان فی جواز احیاء الموات و لایعتبر فیه العلم بالعدم، لکن لابد من الجهل بوجود ...».

«... و فیه الدیه و هی و ان کانت مقطوعه فی التهذیب لکنها مستنده فی الفقیه الی الصادق علیه السلام فلیس فیها قطع و فی صحیحه عبدالله بن سنان عن الصادق علیه السلام ما کان فی الجسد منه اثنان و فیه نصف الدیه، الخبر، و المراد ان فی واحد منهما نصفهما لا فی الجمیع، تمت بعون الله الملک العلام».

محل کتابت نامعلوم است.

نوع خط:

تزئینات متن:

نوع کاغذ:

تزئینات جلد:

نسخ تحریری.

عنوان‌ها و نشانی‌ها مشکی و قرمز و در برخی موارد نانوشته؛ اندازه متن: ۵/۱۵*۵/۹سم.

فرنگی سفید آهار مهره شده.

تیماج قهوه‌ای روشن، مجدول، ضربی، با ترنج، سرترنج و لجک ترنج و کتیبه (طرح تیموری) با زمینه‌ی نقوش و گل و بوته و نگاره‌های اسلیمی.

4

2

1

نسخه‌ی نفیسی است که به نظر می‌رسد خط مولف (محشی) بوده باشد و قاعدتا بایستی آن نسخه‌ی مبیضه بوده باشد.

به هر تقدیر این نسخه در حاشیه تصحیح گردیده است و عبارت «قوله» فراوان در کناره‌ی برگ‌ها تکرار شده است که گویا برای توجه دادن خواننده به متن «الروضه البهیه» است.

در آغاز نوشته شده است: «از جمله کتب مرحمت پناه طوبی مکان میرزا سید حسین است، ... کوچک».

3

روی برگ (۲۱۱الف) مهر بیضی «حسین منی و انا من حسین» آمده است که بایستی مربوط به خود محشی بوده باشد و الله العالم.

ماخذ فهرست: جلد ۲/۴۰، صفحه ۲۲۹ - ۲۳۰.

تعلیقاتی نسبتا مفصل بر کتاب الروضه البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه شهید زین الدین بن علی بن احمد جزینی عاملی شامی مشهور به «شهید ثانی» (د. ۹۶۵ق) با عنوان «قوله - اقول» است. این مجلد حاوی تعلیقات محشی بر کتاب احیاء الموات تا پایان کتاب الدیات آن است. در آغاز نسخه نوشته شده «از جمله کتب مرحمت پناه طوبی مکان میرزا سید حسین است»، که صرف نظر از اینکه عبارت مذکور، اعم از تملک و تالیف است! به هر حال می‌رساند که به نام محشی ما «سید حسین» است و با توجه به عبارات مرحوم آقا بزرگ طهرانی، وی بایستی یکی از این سه بزرگوار بوده باشد: ۱. سلطان العلماء امیر علاءالدین حسین بن رفیع‌الدین محمد مرعشی آملی اصفهانی (د. ۱۰۶۴ق)، ۲. سید محمدحسین بن محمد صالح خاتون آبادی (د. ۱۱۵۱ق)، ۳. سید حسین بن ابی القاسم موسوی خوانساری (د. ۱۱۹۱ق)؛ لیکن با توجه به بررسی‌های بوجود آمده در منابع و فهارس، شوربختانه برای راقم سطور دانسته نشد که آیا محشی یکی از این سه شخص می‌باشد، یا اینکه «سید حسین» دیگری مراد است، چنان که با توجه به خط محشی بودن نسخه (به احتمال زیاد)، همین نظر اخیری هم تقویت می‌شود؛ کما اینکه ممکن است «سید حسین» از اصل، صرفا یک یادداشت تملک بوده باشد!

فقه شیعه (امامیه)

ایران

کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی

17-02127.pdf

MF

130960

1

Y (بله)