کتابی است به نظم و نثر فارسی در بیان صفات حمیده و خصلتهای پسندیده شاه سلطان حسین صفوی که به اعتقاد مولف، «از زمان آفرینش آدم تا آن چنین شاهی بر تخت فرمانفرمایی ننشسته بلکه از بدو ایجاد عالم تا حال چنین ماهی بر فلک سریر عالم آرایی طرف کلاه خسروی بر فرق فرقدین نشکسته». این کتاب در چند جزء تنظیم شده (در نسخه تا جزء ششم موجود است) و در هر جزء چند صفت را به تفسیل بیان میکند. صفت اول: تنظیم شریعت غرا و تکریم طریق ملت بیضاء، چهاردهم: قوت طالع و بلندی اقبال و گشادهرویی صبح دولت و روشنی غره ناصیه جاه و جلال. پس از جزء یکم، منظومهای در مدح همان شاه آورده موسوم به «ذره و آفتاب».
در مقدمه جزء سوم گوید: «همچنانکه سابقا در جزو اول این نسخه که عبارت از تحفه العالم است مذکور شد غرض مدحتگری و ثناگستری و اغراقات شاهرانه و تکلفات منشیانه نیست بلکه مدعا آنست که بعضی از صفتهای پسندیده و خصلتهای حمیده این اعلیحضرت که کم پادشاهی به بعضی از آنها به این کیفیت اتصاف داشته همچنانن که هست بیزیاده و کم مذکور شود و از آن جمله هفت صفت در جزو اول مسطور شده».