میرخلیل باخرزی یا خلیل الله حسینی در اواسط سدهی دهم دیده به جهان گشود و با شور وافری که به سبک میرعلی هروی داشت، از بهترین پیروان وی شد. شاه عباس در زمان ولیعهدیاش در خراسان از خلیللله سرمشق گرفته بود و سال ها بعد، هنگام بازگشت خلیل الله به ایران، در استقبال از این هنرمند، در یک رباعی وی را خورشیدعراق و خلیل بت شکن خوانده بود. عجیب است که چرا پادشاه به او اجازهی سفر به هندوستان داد و در عوض علی رضای عباسی را منصب کتابداری رساند و از هنر خلیلالله در اصفهان بهرهمند نشد. میر خلیلالله از نستعلیق نویسان ارجمند ایران است که به شبه قاره مهاجرت کرد و در بیجاپور مورد نوازش و حمایت ابراهیم عادل شاه دوم قرار گرفت و عادل شاه در سال ۷۲۰۱ هجری وی را به "پادشاه قلم" مخاطب ساخت و دو بار به عنوان ایلچی خویش به ایران فرستاد. خلیل الله عاقبت در حدود سال ۵۳۰۱ هجری در دکن درگذشت (نقل شده در پشت جلد کتاب).