ایجاد و حفظ وحدت ملی، یکی از کارویژههای هر نظام سیاسی قلمداد میشود. ایجاد و تداوم همبستگی ملی، مستلزم توجه به زمینهها و ابعاد هویت ملی در هر جامعهای است. اگر در فرایند ملتسازی و تقویت پیوندهای ملی، این زمینهها و ابعاد به درستی مورد توجه قرار گیرد، استحکام و استمرار اتحاد و همبستگی ملی تا حدود زیادی، قابل ضمانت است. این زمینهها و ابعاد، به اختصار، عبارتند از: بعد اجتماعی، تاریخی، جغرافیایی، سیاسی، دینی، فرهنگی یا میراث فرهنگی (بعد تمدنی) و زبانی وادبی. این مقاله در نظر دارد، ضمن تجزیه و تحلیل سیاستگذاری هویتی در دوره اصلاحات و تفاوتهای اصلی آن با دورههای پیش و بعد از آن، به این مساله بپردازد که با توجه به وضعیت کنونی ایران، چه سیاستگذاری هویتی کارآمدتر و مناسبتر است؟ کارآمدی و مناسبت این نوع از سیاستگذاری، در اینجا، بدین معناست که این سیاست، همخوانی و تناسب بیشتری با وضعیت کنونی ایران داشته باشد.
ترجمه
پديدآور
حسین جمالی
عنوان قراردادی
عنوان قراردادي
سیاستگذاری هویتی در جمهوری اسلامی ایران: تاملی بر زمینههای اتحاد و همبستگی ملی
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )