بعیت پیروی کردن از چیزی یا دنباله روی از دیگری در راه و تفکر، با شرط اختیاری و از روی میل باطنی است که در رفتار و گفتار آدمی ظهور دارد.دنباله روی شخص و یا اشخاص از متبوعان خویش بر اساس نوع تبعیت و ویژگی پیروی کنندگان و پیروی شوندگان با سعادت و شقاوت ابدی انسان پیوند می خورد و در جهت یابی و تعیین سرنوشت وی نقش آفرین است .از این روست که در آیات و روایات به آن توجه خاصی شده است.در آیات قرآن و روایات اهل بیت ع تبعیت از خداوند، انبیا الهی ع، امامان معصوم و کتب آسمانی، در ردیف تبعیت مطلق ممدوح و تبعیت از صالحین، پدر و مادر، زوج و فرمانده در شمار تبعیت ممدوح است؛ البته در جایی که با کلام خداوند و آموزه های انبیا و امامان ع تغایر نداشته باشد .به همین ترتیب تبعیت از هوای نفس ، ظن، شیطان و آباء، در شمار تبعیت مذموم جای می گیرد .شناخت، دوستی، تسلیم پذیری، صبر، اعتماد، زدودن هر گونه قید وشرط و برخورداری از ظرفیت بالا،از لوازم تبعیت به شمار می رود.سربلندی در آزمایشات الهی، رشد فکری، آمرزش و تعالی معنوی، از پیامدهای تبعیت پسندیده و کوردلی، ارتکاب معاصی، سقوط از مرتبه انسانیت، ناتوانی در کنترل نفس، غفلت از یاد خدا، ناکامی در وصول به درجات معنوی، سقوط از مرتبه جوانمردی، پند ناپذیری و دچار شدن به محنت، ضلالت، هلاکت و غضب الهی، از پیامدهای تبعیت ناپسند است