تحلیل پدیده وحی به روش درون دینی (از دیدگاه کتاب و سنت) و برون دینی و عقلی است. نویسنده ضمن بررسی لغوی و اصطلاحی وحی و واژه های همگون با آن از امکان، ضرورت و وقوع وحی با استفاده از دلایل عقلی و نقلی سخن گفته و به تحلیل دیدگاه های سنتی مختلف درباره وحی یعنی دیدگاه سه فیلسوف بزرگ: ابن سینا، شیخ اشراق و صدر المتألهین و سه عارف بزرگ: محیی الدین عربی، سید حیدر آملی و امام خمینی (ره)، و سه متکلم بزرگ: خواجه نصیرالدین طوسی، قاضی عبدالجبار و شیخ اشعری پرداخته است. وی همچنین تفسیرهای نوین درباره وحی را بررسی نموده و در این راستا، نظریه وحی نفسانی، نظریه نبوغ و نظریه تجربه دینی را مورد مداقه قرار داده و دیدگاه های اندیشمندان مسلمان و غیرمسلمان را درباره آن ها تحلیل نموده و در پایان به این نتیجه رسیده است که دیدگاه های نوین در تفسیر وحی ناکام بوده و صحیح آن است که بگوییم: وحی از سنخ تجربه های دینی، شهودی، فکری و اساساً از جنس معارف عقلی، ذهنی و بشری نیست و به تصریح امام علی (ع) این خداوند متعال است که در کلامش تجلی کرده و وحی و کلام خویش را از نزد خود به برخی از بندگان برگزیده اش اعطا نموده است.