نظریه رکن رابع در دوران غیبت امام عصر(عج) از دیدگاه شیخیه
نام عام مواد
[پایان نامه]
نام نخستين پديدآور
/ سیدمحمدرضا حسینی لواسانی
نام ساير پديدآوران
؛ استاد راهنما: حسن طارمی؛ استاد مشاور: رسول جعفریان
وضعیت نشر و پخش و غیره
نام ناشر، پخش کننده و غيره
: دانشگاه قرآن و حدیث(پردیس تهران)
تاریخ نشرو بخش و غیره
، ۱۳۹۲
مشخصات ظاهری
نام خاص و کميت اثر
۲۸۳ص
يادداشت کلی
متن يادداشت
کلیدواژهها: رکن رابع، وحدت ناطق، شیخ احمد احسائی، سید کاظم رشتی، شیخیه، مدارس شیخیه(تبریز، کرمان، همدان)، بابیت
یادداشتهای مربوط به نشر، بخش و غیره
متن يادداشت
چاپی
یادداشتهای مربوط به کتابنامه ، واژه نامه و نمایه های داخل اثر
متن يادداشت
کتابنامه: ص.: ۲۸۰ - ۲۸۳؛ همچنین به صورت زیرنویس
یادداشتهای مربوط به پایان نامه ها
جزئيات پايان نامه و نوع درجه آن
کارشناسی ارشد
نظم درجات
علوم حدیث(گرایش کلام و عقاید)
زمان اعطا مدرک
۲۳/۶/۱۳۹۲
امتياز متن
۷۵/۱۹
یادداشتهای مربوط به خلاصه یا چکیده
متن يادداشت
مدرسه شیخیه یکی از مدارس کلامی شیعة اثناعشری به شمار میرود که توسط شیخ احمد احسائی در قرن دوازده هجری بنا نهاده شد. تعالیم شیخ احسائی پس از مرگ او و جانشین اصلیاش سید کاظم رشتی در چهار مسیر ادامه یافت. مدرسه کرمان، مدرسه تبریز و مدرسه همدان و جریان بابیة نخستین. یکی از موضوعاتی که با نام مدرسه شیخیه گره خورده است، بحث رکن رابع ایمان است که چهار مدرسة فوق الذکر در مورد اصل و جزئیات آن نظر واحدی ندارند.رسالة حاضر با مطالعة آثار مشایخ شیخیه در چهار مدرسه فوقالذکر سیر تطور این نظریه را پی میگیرد و نشان میدهد برای فهم صحیح تطورات این نظریه باید بین بُعد نظری آن با بُعد مصداقیاش تفکیک کرد. در بخش نظری به تفصیل ادلة باورمندان و منکران این نظریه در بین شیخیان مطرح شده و نسبت آن با تئوری وحدت ناطق تبیین شده است. در بخش مصداقی نیز با احصاء گزارشهای گوناگون مدارس چهارگانة فوق، کوشیده شده در مورد جایگاه و ادّعای مشایخ مدرسه شیخیه (به خصوص: شیخ احسائی و سید رشتی) در نگاه اتباعشان قضاوت شود.نظریة رکن رابع به عنوان اثباتکنندة وجود وسائط میان معصومین علیهم السلام با سائر مردم، علاوه بر بُعد کلامی از لحاظ تاریخی نیز میتواند به فهم بهتر برخی وقایع تاریخی دوران قاجار تا دوران معاصر کمک کند. لذا با زاویة دید تاریخی نیز به تحلیل تطورات آن به ویژه ارتباط آن با جریان بابیت پرداخته شده است.
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )