بررسی وضعیت پاسخ به درمان و میزان عوارض دارویی بیماران مبتلا به لیشمانیوز پوستی مراجعه کننده به درمانگاه یا بستری در بخش پوست بیمارستان امام خمینی طی سال های ۱۳۹۸ - ۱۳۹۷
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
زهرا وصفی مرندی
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۴۰۱
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۷۵ص
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکتری پزشکی عمومی
Date of degree
۱۴۰۱/۰۵/۳۰
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
مقدمه: با توجه به شیوع لیشمانیوز پوستی در کشور و لزوم بررسی و مقایسه درمان های موجود، در این مطالعه به بررسی نتایج درمانی و عوارض ناشی از درمان در بیماران مبتلا به لیشمانیوز پوستی پرداختیم.روش کار: ابتدا یک فرم جمع آوری اطلاعات به منظور استخراج اطلاعات از پرونده های بایگانی شامل: محل زندگی، زمان شروع بیماری، تاریخ مسافرت قبل از ضایعات، شهر مسافرت، درمان انتخابی، تعداد ضایعات، محل ضایعات، PCR، اسمیر، تست DAT، تست لیشمانین، سابقه بیماریهای داخلی و سابقه بیماریهای ویروسی تهیه شد و پرونده بیماران لیشمانیوزپوستی سال های 1398-1397 بیمارستان امام خمینی آنالیز شد. سپس با بیماران تماس حاصل نموده و اطلاعات تکمیل گردید. در نهایت نتایج این بررسی در قالب یک مطالعه Case study جمع بندی و ارایه شد.نتايج: در مجموع، 36 بیمار در این مطالعه وارد شدند که از این میان 13 نفر (36.1%) مرد و 23 نفر (63.9%) زن بودند. میانگین و انحراف معیار سن بیماران (16.62) 50.11 سال بود. نتایج حاصل از تست PCR بیماران در 17 نفر از بیماران موجود بود، که ازاین میان در 2 نفر (11.8%) لیشمانیا تروپیکا و در 15 نفر (41.7%) لیشمانیا ماژور تشخیص داده شد. شایع ترین محل ضایعات در شروع بیماری نواحی اندام فوقانی (38.9%) بود. بیماران با گلوکانتیم داخل ضایعه (29 نفر (80.6%))، گلوکانتیم عضلانی (15 نفر (41.7%))، آمفوتریسین بی (15 نفر (41.7%)) و سدیم استیبوگلوکونات (5 نفر (13.9%)) تحت درمان قرار گرفته بودند. میانگین و انحراف معیار حجم تزریق شده ی گلوکانتیم داخل ضایعه (7.45) 5.82 و میانه و IQR 5 و 5 سی سی بود. میانگین و انحراف معیار تعداد روز های بین تزریق گلوکانتیم داخل ضایعه (6.24) 4.79 و میانه و IQR 2 و 5 روز بود. متوسط تعداد عارضه به ازای هر بیمار در درمان گلوکانتیم داخل ضایعه، سدیم استیبوگلوکونات، گلوکانتیم عضلانی و آمفوتریسین بی در این مطالعه به ترتیب 0.62، 1.4، 1.6 و 2.8 بود. شایع ترین عارضه ی گلوکانتیم داخل ضایعه درد موضعی (42.9%) بود. شایع ترین عارضه ی گلوکانتیم عضلانی آرترالژی (16.7%) بود. شایع ترین عارضه ی آمفوتریسین بی هایپوکالمی (50%) بود. شایع ترین محل ضایعات حداقل 3 ماه پس از درمان صورت بود. بهبودی در 27 بیمار یعنی 81.8% بیماران اتفاق افتاد. همچنین، عود نواحی مرزی ضایعه قبلی و شکست درمان به ترتیب در 2 (6.1%) و 4 (12.1%) بیمار اتفاق افتاد. نتایج حاصل از درمان با سن، جنس، گونه ی لشمانیا، نوع درمان و حجم درمان ارتباط معنی داری نشان نداد. در عین حال،ارتباط معنی داری بین فاصله ی زمانی بین تزریقات گلوکانتیم داخل ضایعه و میزان بهبودی و عود ضایعات وجود داشت. فاصله ی زمانی بین تزریقات گلوکانتیم داخل ضایعه ای در افراد با بهبودی در مقایسه با بیماران بدون بهبودی به طور معنی داری کمتر بود (p=0.006). همچنین، فاصله ی زمانی بین تزریقات گلوکانتیم داخل ضایعه در افراد با عود در مقایسه با بیماران بدون عود به طور معنی داری بیشتر بود (p=0.018).نتيجه گيري: در درمان با گلوکانتیم داخل ضایعه، کاهش فواصل تزریقات باعث افزایش میزان بهبودی و کاهش عود در بیماران لیشمانیوز پوستی می شود. گلوکانتیم داخل ضایعه به دلیل عوارض محدود تر و اثربخشی قابل قبول انتخاب مناسبی برای شکل های خفیف تر بیماری است. در صورت نیاز به تجویز سیستمیک، گلوکانتیم عضلانی و سپس آمفوتریسین بی برای رسیدن به اثربخشی بالاتر درمان مناسبی است و سدیم استیبو گلوکونات به عنوان درمانی کم عارضه می تواند مورد استفاده قرار گیرد.