ضوابط حاکم بر آزادی بیان در رسانه های جمعی در نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران و جمهوری ترکیه
میلاد مؤیدی
حقوق و علوم اجتماعی
۱۴۰۰
۱۵۰ص.
سی دی
کارشناسی ارشد
حقوق عمومی
۱۴۰۰/۰۶/۲۲
رسانه¬ها که یکی از موثرترین ابزارهای استفاده از آزادی بیان هستند، دارای اهمیت مسلم هستند زیرا چهارمین نیروی برای رژیم¬های دموکراسی است. در حالی که رسانه¬ها به ویژه مطبوعات مشروعیت خود را از این دیدگاه می گیرند که خود را بخشی از رژیم دموکراتیک می داند، دولت نیز مشروعیت و قابلیت اطمینان خود را با قدرت کنترل مطبوعات تأمین می کند. آزادی مطبوعات؛ این شامل حقوق و آزادی هایی است که ما می توانیم آنها را به عنوان دسترسی، تفسیر، انتشار و توزیع اخبار، افکار و اطلاعات خلاصه کنیم. اجتناب ناپذیر است که این حق که می تواند در چارچوب مسئولیت ها استفاده شود، به دلایل مختلف مانند هر آزادی محدود شود. اگرچه این محدودیت ها در جامعه ای متفاوت است؛ تصمیمات دادگاه حقوق بشر اروپا نشان می دهد که در کشورهای دموکراتیک تمایل به محدود کردن این محدودیت وجود دارد. هدف و سوال اصلی پژوهش حاضر، بررسی جایگاه ، ضوابط ، وجوه تشابه و افتراق و مقایسه آزادی بیان در دو نظام حقوقی ایران و ترکیه، بصورت تحلیلی – توصیفی به شیوه تطبیقی می¬باشد تا از خلال آن بتوان کاستی-های نظام حقوقی ایران را مورد بررسی قرار داد. با بررسی نظام حاکم بر رسانه¬ها در کشور ایران، یافته¬ها نشان می¬دهد حدود موضوعات مواد قانونی در رابطه با آزادی بیان مخل به مبانی اسلام و حقوق عمومی، اهانت به مقدسات و رهبران مذهبی، اهانت به مقام رهبر، مفسده فی الارض، نشر اکاذیب، امنیت ملی از مهمترین موضوعات در آزادی بیان در رسانه¬های جمعی ایران می¬باشد. در ترکیه مهمترین موضوعاتی که در رابطه با آزادی بیان پرداخته شده است تروریسم ، افترا و توهین، توهین به رئیس جمهور وتوهین به ارزش¬های دینی می¬باشد. علاوه براین، قانون مطبوعات ورسانه¬های ایران در مقایسه با ترکیه، با تاکید بر مسئولیت کیفری تصویب شده است و مواد 286، 500، 513، 514، 698 جهت تحدید آزادی بیان در رسانه¬های جمعی مورد استفاده قرار می¬گیرد. ضمانت¬های موجود در قانون اساسی ایران به شدت ضعیف عمل می¬کنند و علاوه براین، بادیگر قوانین مااند اصل 40 ضعیف¬تر می¬گردد.
The media, which is one of the most effective tools for exercising freedom of expression, is undoubtedly important because it is the fourth force for democratic regimes. While the media, especially the press, derives its legitimacy from the view that it considers itself part of a democratic regime, the government secures its legitimacy and credibility through the power to control the press. Press freedom; These include rights and freedoms that we can summarize as access to, interpretation, dissemination and distribution of news, ideas and information. It is inevitable that this right, which can be exercised within the framework of responsibilities, will be restricted for various reasons, such as any freedom. Although these limitations vary in a society; The rulings of the European Court of Human Rights show that there is a tendency in democracies to limit this restriction. The main purpose and question of the present study is to investigate the status, criteria, similarities and differences and compare the freedom of expression in the two legal systems of Iran and Turkey, in a comparative-descriptive manner in order to examine the shortcomings of the Iranian legal system. Contract. Examining the system governing the media in Iran, the findings show that the scope of legal issues related to freedom of expression that violates the principles of Islam and public law, insults to sacred things and religious leaders, insults to the Supreme Leader, corruptor on earth, publication Lies, national security is one of the most important issues in freedom of expression in the Iranian mass media. In Turkey, the most important issues related to freedom of expression are terrorism, defamation and insult, insult to the president and insult to religious values. In addition, the Press and Media Law of Iran has been enacted in comparison with Turkey, with an emphasis on criminal liability, and Articles 286, 500, 513, 514, 698 are used to restrict freedom of expression in the mass media. The guarantees in the Iranian constitution are extremely weak, and in addition, other laws such as Article 40 become weaker.
The Criteria for Freedom of Expression in the Mass Media in Iranian and Tukish Legal Systems