معاد بازگشت هر چیز است با تمام هستی خود به سوی مبدأ که از آنجا وجود گرفته است، بنابراین لازم و ضروری است در قیامت کبری، بدن به روح بپیوندد و آدمی با تمام ابعاد وجودی خود در پیشگاه خدوند جاضر شود؛ لذا معاد نه تنها بازگشت روح به سوی خالق خویش است، بلکه بدن نیز در این سیر و بازگشت همراه روح است و این به معنای بودن معاد است که اعتقاد به آن از نظر تعالیم اسلامی ضروری و لازم است. در آیات متعددی به برخاستن انسان ها از قبرها و سخن گفتن اعضای انسان اشاره شده است که همگی نشان دهنده جسمانی بودن معاد است از جمله در سوره یس آیه 51 می فرماید: «دمیده شود در صور و آن گاه ایشان از قبرهای خود به سوی پروردگارشان بشتابند.» و نیز در توصیف نعمت های بهشتی به وجود غدا و ازدواج و امثال آن تصریح شده است که بیانگر وجود لذات مادی همراه لذات روحانی است و در مورد عذاب های موجود در جهنم نیز همین طور است. معاد در زندگی اهمیت زیادی دارد که اگر انسان اعتقاد به معاد نداشته باشد، دچار سردرگمی و پوچی می شود. ادیان گذشته نیز عقاید متعددی در مورد معاد و روز واپسین داشته اند. وعده ای نیز درباره این مسأله دچار خرافات شده اند. در این میان نیز عده ای به دلائل مختلفی به انکار معاد پرداخته و آن را امری محال می پنداشتند. اما قرآن و روایات با براهین محکم و قوی به اثبات معاد پرداخته و پاسخ صحیح و معقولی به منکرین معاد داده اند؛ زیرا اگر معادی در کار نباشد زندگی عبث و بیهوده می باشد. اسلام دین منطق و تفکر است و از انسان ها خواسته است که در اصول اعتقادی بیندیشیم. پذیرش منهای تفکر را مردود دانسته اند. یکی از اصول اعتقادی اسلام اصل معاد است. از دیدگاه اسلام نظام آفرینش برنامه ریزی شده است و آغاز و پایان آن مشخص شد. و به منهای خود که همانا معاد می باشد، پیش می رود. قرآن کریم و نهج البلاغه با تعبیرات مختل و با استفاده از ادات گوناگون تأکید و قسم بر این واقعیت اصرار ورزیده است. در فصول اول به اهمیت و ضورورت معاد و اعتقاد ادیان و مذاهب گذشته درباره معاد پرداخته شده است. در فصل بعدی به دیدگاه اسلام درباره معاد بررسی شده است و در فصل آخر فوائد اعتقاد به معاد و اثرات مثبت آن در زندگی انسان مطالبی بیان شده و منابعی که در این رساله از آن استفاده شده، 35 کتاب می باشد.