بسمله تذکره ستایش بی منتهی و تادیه نیایش لاتحصی حضرت واجب الوجودی را سزا است...
تذکرهای است از شعرائی که معتمدالدوله منوچهر خان را در ایام حکومت اصفهان وی مدح گفتهاند با مدیحههای آنان با مقدمه مفصل تاریخی (ص ۱-۷۶)، گردآورنده آن محمدعلی بن ابیطالب اصفهانی مذهب و بهار تخلص میباشد و از آثار نظمی و شرح حال وی به قلم خودش در آخر این کتاب (ص ۶۸۹-۷۰۷ نه) میباشد (در این فصل معرفی میشود) و از این مولفه به دست میآید که مردی دانشمند بوده و پدرش در تذهیب دستی قوی داشته و پسر، او را برتر از بهزاد نقاش میخواند: «در فن تذهیب هلال را از قوت قلم انگشت نما، و بهزاد را از حسرت رقم به هزار درد مبتلا میساخت».
نویسنده از خود و سال نگارش نام نبرده و ظاهر این است که نگارش و تذهیب آن کار مولف است و در همان سال تالیف (۱۲۵۹ق.) برای بزرگی نوشته شده.
نوع خط:
تزئینات نسخه:
نوع کاغذ:
تزئینات جلد:
نستعلیق زیبا.
پیش از شروع به نگارش مقدمه، نام شعرائی که اثری از آنان در این کتاب میباشد بر مربعهائی که از اکلیل و غیره پوشیده شده نگارش یافته و سرلوحی زیبا در آغاز مقدمه دارد. نام فتحعلیشاه و محمدشاه و منوچهرخان در هر جای نسخه که برده شده با طلا نگارش یافته، میان سطرهای دو صفحه نخستین طلا اندازی شده و همه برگها نیز با طلا جدولکشی گردیده است.
در فهرستی که مردمان نام برده بالا در آن نگارش یافتهاند و پیش از شروع به مقدمه گذارده شده نام شاعری فیلی تخلص که در ص ۴۵۱-۴۵۲ نسخه شرح حال و ابیاتی از وی مندرج گردیده، از قلم افتاده و تمام این تذکره در حدود هیجده هزار (۱۸۰۰۰) بیت است.