در آن به روش پیشینیان در بسیاری از جاها از خود یاد کرده و گفته که «محمدبن عبدالله گفت: اندر نامهای یافتم به استاد» (ص۱۴) و «محمدبن عبدالله گفت: چنانکه خواننده این نامه را از دانستن فال و زجر چاره نیست همچنین باید که او را علمی بود اندر فراست» (ص۴۱) و «محمدبن عبدالله گفت که اندر نامهای خواندم» (ص۶۲) در صدر نامه کلیاتی است در خوابگزاری (ص۱-۱۱) سپس کتاب دانیال (ص۱۱-۴۵) ترجمه خلیل اصفهانی خداوند ترجمه کتاب دانیال از سریانی به تازی (ص۳۷) آن گاه کتاب پسر سیرین (ص۴۷-۵۳) و سخنان ابواسحق کرمانی معاصر مهدی عباسی در دستور فی الرویا که «شناختهتر شده (بود) اندر همه جهان از آفتاب اندرین علم و هیچ چیز اندرین نامه نگفته (بود) که چند بار نیازموده (بود)» (ص۶۲) (۵۳-۶۶)، سپس نهاد کتاب بر حروف معجم است از «الله» تا «وداع» (در نسخه) و در این جا هم از کرمانی و پسر سیرین نقل میشود (چاپ آقای ایرج افشار در ۱۳۴۶ش. از روی همین نسخه.