تولد تاریخ شفاهی در ایران اگر چه به درستی مشخص نیست اما نشو و نمایی آن را باید در فضای دهه ۱۳۶۰ دانست که گزارشهایی از خاطرات مربوط به سالهای پیش از انقلاب اسلامی و به ویژه حوادث دو سال آخر رژیم پهلوی ( ۱۳۵۶ و ۱۳۵۷) را در برابر دیدگان علاقمندان می نشاند. اکگر نگارش تاریخ را به مورخان بسپاریم همان مورخان بی غرض و بی طرف - یا دست کم، کم غرض - لاجرم باید یا به قولی یکصد سال بگذرد تا بتوانند در محیطی آرام و دوراز هیجانات گذشته، به واکاوی تاریخ سده پیش بپردازند که باز به قولی دیگر این از عهده هر کودکی بر می آید که بدن کشتگان را با چوبدستی بشمارد و یا باید این تاریخ نگاری را در فقدان مصنوعی و فقر اسناد رسمی و حکومتی به اختصار و اما اگر و گفته شده و گفته می شود سپرد و در پایان هم هیچ حکمی صادر نکرد و نتیجه را به خواننده واگذاشت. مابقی نیز همان چیزهایی است که هر کس در مقام نقل و اقعه در قالب تاریخ شفاهی به بیانش می نشیند و البته متاع کفر و دین بی مشتری نیست. اگر تاریخ شفاهی به مثابه روایت باشد و گونه ای از علم حدیث، لاجرم یک محدث باید هر سندی را از مبادی متعددی بررسی کند و در مرحله ای نیز نیازمند علم رجال است
ترجمه
پديدآور
سید محمدصادق فیض
عنوان قراردادی
عنوان قراردادي
ضرورت توجه به ( علم رجال) در تاریخ شفاهی
عنوان روی جلد
اطلاعات گونه گون
تاریخ شفاهی دفاع مقدس
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )