شیخ فخرالدین حمزه ( فرزند علی ملک) توسی اسفراینی بیهقی (۷۸۴ - ۸۶۶ ق). متخلص به آذری از مشایخ و شعرای مشهور قرن نهم هجری است که بخشی از روزگار خود را در هند و بیشتر را در ایران سپری کرد. اشتغال او به شاعری مقارن عنفوان شباش بود و از همان آغاز به شهرت رسید. وی درابتدا، شاهرخ و دیگر شاهزادگان تیموری را ستود و گویا در مشهد با الغ بیک دیدار و گفتگو کرده است. شیخ سی سال آخر عمر را به عبادت و عزلت و تالیف کتب و تصنیف اشعار پرداخت. همچنین حکیم ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی شاعر عالی مقدار قرن ششم و از استادان مسلم شعر فارسی است. در اشعار و آثار سنایی مانند شیخ آذری با دو سبک سخن و دو سبک فکر مواجه می شویم که این دوگانگی فکر و سبک مربوط به دو مرحله از زندگانی این دو شاعر عارف است که سبک فکر و زندگی این دو به گونه ای خاص به هم شبیه است. سنایی هم، در مرحله نخستین، شاعر درباری و لهو پیشه بود و برای تحصیل دینار و درهم از مدح هیچکس امتناعی نداشت؛ تا اینکه یکبار خرسندی، پرده از روی زیبای خود برداشت و او را از ظلمت طمع رهایی بخشید و جمال حق واله و شیدایش ساخت؛ چنانکه شاعری مستغنی شد و بر دو کون آستین افشاند. سرانجام سنایی که پیش از این برای دو نان بر دونان می رفت، جمع را مکروه و طمع را محال شمرد و دانشی را که وسیله کدیه کرده بود، دست آموز تعلیم و ارشاد ساخت
ترجمه
پديدآور
مهلا سعیدیان
عنوان قراردادی
عنوان قراردادي
بررسی دوگانگی سبک و فکر شیخ آذری و سنایی غزنوی در شعر فارسی
عنوان روی جلد
اطلاعات گونه گون
موج درای معرفت
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )