شیخ فخرالدین حمزه بن علی اسفراینی، شاعر، عارف، و نویسنده قرن نهم هجری قمری است که در آذر سال ۷۸۴ ه.ق در اسفراین دیده به جهان گشود و از آغاز جوانی به سرودن شعر روی آورد. آذری در ابتدا به ستایش شاهرخ پسر تیمور پرداخت و پس از مدتی ملک الشعرای دربار او گردید. در حدود سالهای (۸۲۵ ه - ق) در مسیر عرفان گام نهاد و در حلقهی مریدان محی الدین غزالی توسی در آمد. پس از درگذشت او به حلقهی عرفانی شاه نعمت الله ولی پیوست و پس از این که دو نوبت پیاده به سفر حج مشرف شد، کتاب سعی الصفا را در رابطه با مناسک حج و کعبه نگاشت. سپس به هندوستان رفت و در دربار سلطان احمدشاه بهمنی به سرودن بهمن نامه پرداخت سپس عازم خراسان شد. آذری پس از بازگشت به موطن خویش به سیر و سلوک و تالیف کتب پرداخت و پس از سی سال طاعت و تدریس، مدرسه و خانقاهی برپا نمود و املاک بسیاری را وقف کرد. در این زمان جز با علمای دین و دیگران مباحث نکرد و از مدیحه سرایی دست کشید و فقط در مدح اهل بیت (ع) شعر سرود. شیخ در اشعارش تصریح به تشیع نموده که خود نشان از ارادت ایشان به ائمه علیه السلام می باشد. این مقاله بر آن است تا با استفاده از آثار شیخ آذری و دیگر منابع به جایگاه مذهب تشیع در دیوان اشعار و آثار دیگر ایشان پرداخته و با بررسی و تحلیل به بیان اعتقادات مذهبی ایشان و تاثیرپذیری نوشتههایش از مذهب تشیع بپردازد
ترجمه
پديدآور
مینا درتومی
عنوان قراردادی
عنوان قراردادي
جایگاه تشیع در آثار شیخ آذری اسفراینی
عنوان روی جلد
اطلاعات گونه گون
موج دریای معرفت
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )