آسیای مرکزی یا آسیای میانه سرزمینی است در شمال شرقی ایران، بین شرق دریای خزر و شرق چین، که اعراب به آن ماوراءالنهر میگفتند آسیای مرکزی در طول تاریخ، بهعنوان یک حلقهی اتصال فرهنگی و اقتصادی، بین اروپا و آسیا ایفای نقش میکرد؛ از این رو از اهمیت ویژهای برخوردار بود این سرزمین در دوران باستان بخشی از شاهنشاهی ایران محسوب میشد قبل از ظهور ترکان در آسیای مرکزی، که به قرن ۶ و ۷م باز میگردد، فرهنگ غالب منطقه، فرهنگ ایرانی بود با حمله اعراب به ایران و سپس فتح ماوراءالنهر در سالهای آغازین نیمه اول قرن ۷ م، حوزه تمدنی منطقه دچار دگرگونی شد و بعدها با ظهور خاندانهای ایرانی از جمله سامانیان دوباره فرهنگ و تمدن ایرانی در منطقه گسترده شد در طول تاریخ، فرهنگ غنی دینی و مناسبات آئینی اسلامی در بین مسلمانان ایران و آسیای مرکزی، وجوه مشترک بسیار ارزشمندی است که در کنار آئینهای ایرانی این دو فرهنگ را به یکدیگر نزدیک ساخته است شناخت اصولی کشورها یک گام ضروری در جهت بسط و تعمیق مناسبات در ابعاد مختلف آن است آشنایی جامع با پیشینهی تاریخی، ساختار قومی، مذهبی و سیاسی یک کشور دورنمای مناسبات را در افقی روشن قرار میدهد؛ با توجه به مسائل بیان شده، در این مقاله تلاش برآن است تا با استفاده از اسناد، شواهد تاریخی و بکارگیری شیوههای پژوهش تاریخی، به بررسی دوران حکومت خاندان سامانی و چگونگی ترویج و تثبیت فرهنگ ایرانی در منطقه آسیای مرکزی خواهیم پرداخت.
ترجمه
پديدآور
گلاره امیری
عنوان قراردادی
عنوان قراردادي
سامانیان: چگونگی ترویج و تثبیت فرهنگ ایرانی در آسیای مرکزی
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )