سخن از فرایند همبستگی ملی و مولفههای انسجامبخش، رویکرد و رهیافتی جامعهشناختی و سیاسی را میطلبد. در میان مولفههای انسجامبخش در مورد جایگاه احزاب سیاسی، دو رویکرد قابل شناسایی است. رویکرد اول معتقد است احزاب سیاسی با عطف به نقش و کارکردشان میتوانند همبستگی ملی راتقویت نموده و تعمیق ببخشند. این رویکرد زمانی اهمیت مییابد که خاستگاه و هویت احزاب در فرایندهای دموکراتیک به رسمیت شناخته شده باشد. بدیهی است با وجود شکافهای اجتماعی حاصل از رقابتهای حزبی در جامعه، نمیتوان امیدی به حفظ و تقویت همبستگی ملی داشت. از این رو، در پژوهش حاضر، رویکرد اول مطلوب و مقبول نویسنده است. سوال اصلی مقاله، این است که چرا و چگونه احزاب سیاسی میتوانند همبستگی ملی را تقویت نموده و تعمیق ببخشد؟ پرسش محوری دیگر که در این راستا بدان پرداخته خواهد شد، این است که آیا کلیت گروهها و احزاب سیاسی در ایران پس از انقلاب اسلامی توانستهاند کارکرد حفظ و تقویت همبستگی ملی را به ظهور برسانند؟ در پاسخ به این پرسش، دامنه و عمق فعالیتهای حزبی در ایران مورد بررسی قرار گرفته و با تکیه بر دو مفهوم (مشارکت سیاسی) و (رقابت سیاسی)، نسبت این مفاهیم با همبستگی ملی تبیین خواهد شد.
ترجمه
پديدآور
بهروز دیلم صالحی
عنوان قراردادی
عنوان قراردادي
احزاب سیاسی: امکان یا امتناع همبستگی ملی
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )