یکی از نهادهای تاثیرگذار از نوع مستقیم بر فرهنگ و مناسبات اجتماعی هر ملت و کشور، دین است. دین نیز از ارکان و صورت و هیات تشکیل شده است. مردم ایران زمین که فرهنگی آمیخته از اسلام و تمدن ایرانی دارند، در طول سال و به مناسبتهای مختلف دینی، مذهبی و ملی، اقدام به برپایی مراسمها و آیینهای مینمایند که گاه نمایانگر حزن و اندوه آنهاست و گاه فرخ و شادی را به نمایش میرگذارد. ایرانیان، حتی در مراسمهای ملی خود همچون نوروز و تحویل سال نو، از الگوهای مذهبی استفاده مینمایند و قرائت قرآن و دعاهای وارده در این هنگام را جزء رسوم خود قرار دادهاند. ماه محرم مخصوصا دهه اول آن، نمادی دیگر از این موضوع است که نمایشی از غم عمومی در ایران بوده و مردم ایران فراغ از قومیت و مذهب، (شیعه و سنی)به انجام مراسمهای خاص مناطق خود مشغولند و این یکرنگی و همبستگی را میرساند. ایام ولادت و بعثت پیامبراکرم که نمادی از شادی و شعف عمومی ایرانیان مسلمان است نیز از دیگر جلوههای این موضوع میباشد. درست است که ۲۷ رجب به اعتقاد شیعه، مبعثالنبی و به اعتقاد اهل سنت، ایام معراج پیامبر است و یا ۲ ربیعالاول میلاد پیامبر به اعتقاد اهل سنت و ۱۷ ربیعالاول تولد آن حضرت در نظر شیعیان است، اما این ایام فارغ از عقاید و تفکرات مذهبی و اختلاف جزئی، به نماد شادی عمومی برای ایرانیان تبدیل شده است. این گونه آئینها، در عین ایجاد وحدت اسلامی و دینی، دل های مردم یک منطقه و در سطح وسیعتر کشور را به هم نزدیک میسازد و در کنار اتحاد دینی و مذهبی، باعث همبستگی ملی نیز میشود. به نظر نویسنده رابطه میان وحدت امت اسلامی و همبستگی ملی، رابطهای مستقیم میباشد.
ترجمه
پديدآور
محمد نخی
عنوان قراردادی
عنوان قراردادي
آیینهای دینی - مذهبی و نقش آنها در همبستگی ملی و وحدت اسلامی
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )